سرچشمه‎هایی نو از عدل و داد در شاهنامه

شاهنامه، با شکوه ترین کتاب حماسی جهان، است که با وصف آفرینش گیتی آغاز می شود و با سقوط دودمان ساسانی و غلبه ی اعراب پایان می یابد، این کتاب عصاره و چکیده ی تمدن و میرات فرهنگی قوم ایرانی است و اگر چه کتابی حماسی است ولی فردوسی در آن از زندگی حرف می زند. بنابراین هر آنچه در زندگی هست و اتفاق می افتد در این کتاب اثر ارزشمند هم هست، نیکی و زیبایی می‎طلبد، و روشنی و حقیقت می‎جوید. او در پی عدالت و انسانیت است، و خواستار برابری و برادری، و جویای همدلی، همزیستی و همدردی. البته نه از برای خود، که از برای مردم و ساختن جهانی که در آن، ارزش انسان‎ها به لباس و ظاهر و تیپ و قیافه و مقام نباشد. روح عدالت و انسان‎دوستی، ترحم بر ستمدیدگان و رنج‎دیدگان را اصل اولیه‎ی انسانیت می‎داند، و بارها از آن یاد کرده و همه به‎ویژه حاکمان را به آن توصیه نموده است؛ چه، یقین دارد انسانی راحت می‎میرد و در زیر خاک آسوده می‎خسبد که مردم از او در امان باشند و هر چه را بر خود نمی‎پسندد بر دیگران نیز نپسندد. فردوسی عدالت را وسیله ی اساسی آبادی هر کشور دانسته همگان را به داد دعوت می نماید.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، فردوسی ، عدل ، عدالت ، علم حقوق