اثر بخشی طرحواره درمانی بر دلبستگی ناایمن جوانان تک والد دارای علائم اضطراب

عدم حضور یکی از والدین در اثر طلاق، مرگ و... در خانواده آثار بسیار زیانبار و عمیقی بر ذهن و روان فرزند در هر سنی حتی جوانی باقی می گذارد. چنین شرایطی جوانان را گرفتار زندگی ناخواسته می کند که بسیاری از آسیب های روانشناختی به ویژه اضطراب را تجربه خواهند کرد. بنابراین نیازمند مداخلات موثر و عمیق می باشند. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی طرحواره درمانی بر دلبستگی ناایمن جوانان تک والد دارای علائم اضطراب انجام شد. روش تحقیق از نوع نیمه آزمایشی با استفاده پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و آزمایش است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه جوانان تک والد دارای علائم اضطراب شهر اصفهان در اسفندماه سال ۱۴۰۲ بود که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند ۳۰ نفر از جوانان تک والد دارای علائم اضطراب انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش هر گروه ۱۵ نفر جای دهی شدند. ابزار گرداوری اطلاعات شامل پرسشنامه اضطراب بک و همکاران (۱۹۸۸) و پرسشنامه سبک های دلبستگی بشارت (۲۰۱۱) بود. گروه آزمایش تحت جلسات طرحواره درمانی به مدت ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای قرار گرفتند؛ در حالی که در این مدت زمان گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار ۲۲-SPSS به روش تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که بین دو گروه کنترل و آزمایش تفاوت معناداری وجود دارد؛ بنابراین طرحواره درمانی باعث کاهش سبک دلبستگی ناایمن دوسوگرا اجتنابی جوانان تک والد دارای علائم اضطراب شده است (۰/۰۵≥p).

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، دلبستگی ناایمن ، جوانان تک والد ، علائم اضطراب