تاثیر آموزش مدیریت استرس بر استرس شغلی در کارکنان زن یک مرکز بهداشتی درمانی و راههای کنترل آن

نیروی انسانی مهمترین منابع سازمانها هستند و هرچه این سرمایه از کیفیت مطلوب و بهتری برخوردار باشد احتمال، موفقیت بقا و پیشرفت سازمان بیشتر خواهد بود. محیطهای کاری مختلف معمولا با تنشها و فشارهایی همراه هستند که سلامت و بهزیستی کارکنان را به خطر میاندازد و آنان را دچار فشار کنند. در اثر این فشارها به مرور از توان و انرژی اولیه کارکنان کاسته میشود و کارایی و اثر بخشی آنها کاهش می یابد. در نتیجه سلامت روان کارکنان یکی از عوامل موثر در پیشرفت سازمانی است. شواهد نشان داده است یکی از عوامل تاثیرگذار بر سلامت روان کارکنان، استرس است. استرس در زبان عادی حالتی طاقت فرساست که با احساسات منفی همراه است و پاسخهای بیولوژیکی به استرس نه از نظر ایجاد یک حالت منفی بلکه به عنوان یک مجموعه مکانیسمهای معمولا مثبت و سازگار که بقا را افزایش میدهد است؛ اما استرسهای غیر قابل کنترل و مزمن نه تنها منفی هستند بلکه میتوانند برای آسیب رساندن به سلامت جسمی و روانی سمی، شوند در نتیجه استرس بد و استرس خوب از هم متمایز است. تحقیقات مختلف نشان داده اند نگرانی و استرس باعث افزایش اختلالات روانی و جسمانی میشود به عقیده بسیاری از پژوهشگران مردم پس از رویارویی با استرس برای ابتلاء به بیماری استعداد بیشتری پیدا میکنند. و نیز رابطه استرس و بیماری دوطرفه است بیماریهای جسمانی به خصوص اگر مزمن، باشند از حوادث استرس زای مهم زندگی به شمار میروند. یکی از مهمترین منابع ایجاد کننده استرس در هر فرد شغل وی میباشد. استرس شغلی فرآیندی است که از تلاقی فرد با سازمان و محیط کار ناشی میشود؛ استرس شغلی وقتی رخ می دهد که بین نیازهای شغلی توانایی، ها قابلیتها و خواستههای فرد هماهنگی نباشد. لور، استرس شغلی را این گونه تعریف می کند که واژه ی استرس به معنی، نیرو فشار و اجبار واژه ای انگلیسی است و در زبانهای مختلف با همین لفظ به کار می رود. فشار عصبی وضعیتی است که در آن بر عواطف و هیجانها فراگردهای اندیشیدن و حالتهای بدن به انسان کشش و سنگینی وارد می شود. هنگامی که فشار عصبی از اندازه ی طبیعی بیشتر باشد میزان تحمل انسان در سازگاری با پیرامونش کاهش می.باد فشار روانی یک عبارت است که همه گونه فشاری را که انسان در زندگی احساس می کند را در بر می گیرد.

کلیدواژه ها:

مدیریت ، استرس ، روان رنجور خویی ، خودکارآمدی