بررسی رابطه بین رفتارهای خودشکن با التزام عملی به اعتقادات اسلامی در دانش آموزان دختر مقطع متوسطه شهر اصفهان

در متون دینی توصیه های اخلاقی و اعتقادی و عبادی زیادی وجود دارد که التزام به آنها باعث تقویت و بهبود سلامت روان می شود، بدین سبب شناسایی عوامل موثر بر آن نقش ویژه ای دارد؛ بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین رفتارهای خودشکن با التزام عملی به اعتقادات اسلامی بود. جامعه آماری پژوهش کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه شهر اصفهان در سال تحصیلی ۱۴۰۲ بود که با استفاده از جدول کرجسی مورگان تعداد حجم نمونه با توجه به حجم جامعه ۷۳۶۶۵ نفر ۳۸۲ نفر برآورد که با احتساب ریزش آماری در نهایت ۴۵۱ پرسشنامه به روش نمونه گیری خوشه ای توزیع گردید. برای گرداوری اطلاعات از پرسشنامه رفتارهای خودشکن کانینگهام (۲۰۰۷) و پرسشنامه التزام عملی به اعتقادات اسلامی نویدی (۱۳۷۶) استفاده شد. داده های به دست آمده با نرم افزار spss به روش ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل گردید. یافته های به دست آمده نشان داد که بین رفتارهای خودشکن با التزام عملی به اعتقادات اسلامی ۲۰۴۰۷ رابطه منفی و معناداری وجود دارد (p۰/۰۵) همچنین نتایج نشان داد بین ابعاد رفتارهای خودشکن اهمال کاری، گرایش به خود، ناتوان سازی، ارزیابی های نامعتبر، گرایش به توجه، تکانشی، ناتوانی در تصمیم گیری و تاخیر در آن به جز عدم تعهد نیز با التزام عملی به اعتقادات اسلامی رابطه معکوس و معناداری وجود دارد.

کلیدواژه ها:

التزام عملی به اعتقادات ، اسلامی ، رفتارهای خودشکن ، روانشناسی اسلامی