مفهوم مدیریت و برنامه ریزی استراتژیک در سازمان های ورزشی

یکی از اقدامات اساسی در سازمان ها برنامه ریزی استراتژیک است که امروزه از اهمیت خاصی برخوردار می باشد؛ بطوریکه از نیمه دوم قرن بیستم تاکنون باعث رشد و تحول بسیاری از سازمان ها شده است. برنامه ریزی استراتژیک روشمند از سال ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰ مطرح شد؛ در این خصوص، محققانی همچون استینر آن را به سال ۱۹۵۰ توسط کمپانی ها و مجتمع های (تولیدی)، مینتزبرگ آن را به سال ۱۹۶۰ توسط رهبران شرکت ها برای مبارزه در محیط رقابتی و روزنبرگ و شو آن را به سال ۱۹۷۰ توسط سازمان ها برای پاسخگویی به محیط متلاطم نسبت میدهند. به عقیده «ماچادو» برنامه ریزی استراتژیک روش بسیار متداولی است که سازمان ها از آن برای پاسخ مناسب به شرایط متغیر داخلی و خارجی استفاده می کنند؛ و میزانی که برنامه ریزی استراتژیک مورد استفاده قرار می گیرد یک عامل پیشگویی کننده مهم از اعتبار و موفقیت یک سازمان محسوب می شود در این خصوص ادبیات پیشینه قویا تاکید دارند که برنامه ریزی استراتژیک یک عامل کلیدی و بسیار مهم در عملکرد سیستم و برتری سازمانی است. از نظر اعرابی و حقیقی یکی از معیارهای شناخت سلامتی سازمان در چرخه تطبیق پذیری توانایی شناخت تغییرات محیطی است به علت تغییرات شتابان محیط سازمان ها باید برای رویارویی با تغییر توانایی های خود را افزایش دهند؛ یعنی باید بیاموزند چگونه سریعتر خود را با شرایط متغیر محیطی تطبیق دهند این تغییرات اثر بسیار موثر و غیرقابل انکاری براستراتژی و همچنین موفقیت یا شکست هر سازمان دارد بطوریکه بسیاری از سازمان ها که سالها سودآور و موفق بوده اند با تغییر مختصات محیطی و تنها بدلیل عدم همراهی با این تغییرات و تحولات با ورشکستگی و نابودی مواجه شده اند. به عقیده کریمادیس امروزه بسیاری از مدیران با تغییراتی مانند فرسودگی تسهیلات و امکانات، تغییر تکنولوژی تغییر ویژگی های جمعیتی افزایش رقابت افزایش هزینه ها کاهش منابع درآمد و مواجه هستند؛ که باید برای بقاء رشد و اثربخشی سازمانی به فکر مقابله با این تغییرات باشند. به نظر وی تغییرات محیطی باعث شده اند که در طول تاریخ انسان از برخی انواع برنامه ریزی برای

کلیدواژه ها:

مدیریت ورزشی ، برنامه ریزی استراتژیک ، سازمان های ورزشی ، تغییرات محیطی ، موفقیت سازمانی