تحلیل مسیر رفتارهای خود آسیب رسان از طریق پیش بینی ناگویی هیجانی و ترومای کودکی با نقش تعدیل گر شفقت بر خود

اهداف شناسایی احساسات و تمایز بین احساسات و توصیف احساسات برای دیگران یکی از متغیرهای مهم در سلامت روان نوجوانان هست و ناگویایی هیجانی به همراه ترومای کودکی می توانند با طیف وسیعی از مشکلات روانشناختی مانند افکار و رفتار خودآسیبی مرتبط باشند. هدف از پژوهش حاضر پیش بینی رفتارهای خود آسیب رسان بر اساس ناگویی هیجانی و ترومای کودکی با نقش تعدیل گر شفقت بر خود بود. مواد و روش: روش مطالعه حاضر توصیفی از نوع همبستگی تحلیل مسیر بود. جامعه آماری ۸۰ نفر از نوجوانان دختر استان تهران بودند که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. یافته ها: نتایج نشان داد مدل پیش بینی رفتارهای خود آسیب رسان بر اساس ناگویی هیجانی و ترومای کودکی با نقش تعدیل گر خود از برازش مناسبی برخوردار است و یافته های موید این نکته بودند که شفقت به خود در نوجوانان دختر می تواند تاثیر ناگویی هیجانی و ترومای کودکی را بر رفتارهای خود آسیب رسان آنها واسطه گری کند و کاهش دهد. نتیجه گیری: می توان گفت که میان ناگویی هیجانی و ترومای کودکی با رفتارهای خود آسیب رسان نوجوانان ارتباط وجود دارد و در این میان شفقت بر خود به عنوان تعدیل گر این ارتباط را کاهش می دهد. با بهره گیری از نتایج به دست آمده، با تدوین برنامه ها و کلاس ها و کارگاه های آموزشی به منظور افزایش شفقت بر خود، نوجوانان می توانند تاثیر تروماهای کودکی و ناگویی هیجانی را بر نوجوانان و رفتارهای خود آسیب رسانان آنان کاهش داد و همچنین بر اساس یافته های پژوهش می توان در درمان مراجعان نوجوان دختر دارای رفتارهای خود اسیب رسان با ناگویی هیجانی و تروماهای کودکی شفقت بر خود با بالابردن شفقت برخود، آنان میزان رفتارهای خود آسیب رسانشان را کاهش داد.

کلیدواژه ها:

رفتارهای خود آسیب رسان ، ناگویی ، هیجانی ، ترومای کودکی ، شفقت بر خود