اثر بخشی آموزش خود شفقت ورزی بر کاهش فرسودگی هیجانی و ناگویی خلقی بیماران افسرده

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی آموزش خود شفقت ورزی بر کاهش فرسودگی هیجانی و ناگویی خلقی بیماران افسرده انجام شده است. پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با گروه گواه است و با طرح پیش آزمون-پس آزمون انجام شد. ۳۰۰ نفر نمونه در دو گروه ۱۵ تایی گواه و آزمایش (از بین مراجعین به کلینیک های روانپزشکی سطح شهر تهران به روش تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. آزمون های فرسودگی هیجانی مسلش و ناگویی خلقی تورنتو یک بار به عنوان پیش آزمون از شرکت کنندگان گرفته شد و سپس پروتکل شفقت ورزی برگرفته از کتاب درمان متمرکز بر شفقت گیلبرت در ۸ جلسه تنها برای گروه آزمایش اجرا گردید. سپس مجددا دو پرسشنامه در اختیار شرکت کنندگان قرار گرفت پس (آزمون) و تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار spss ویرایش ۲۵ انجام شد. آزمون کوواریانس تک متغیره (آنکوا) و چند متغیره (مانکوا) نشان داد که نمرات فرسودگی هیجانی و ناگویی خلقی گروه آزمایش در مرحله پس آزمون و بعد از دریافت ۸ جلسه آموزش های شفقت ورزی تغییر معنی داری داشته است بنابراین آموزش خود شفقت ورزی بر کاهش فرسودگی هیجانی بیماران و بهبود ناگویی خلقی بیماران افسرده تاثیر معناداری دارد. پیشنهاد می شود آموزش شفقت ورزی به عنوان پروتکل درمانی در کلینیک های روانشناسی به کار گرفته شود.

کلیدواژه ها:

خود شفقت ورزی ، فرسودگی ، هیجانی ، ناگویی خلقی ، افسرده