بررسی رابطه خودارزشیابی مرکزی با سرمایه روانشناختی و انگیزه شغلی در معلمان شهر سراوان

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه خودارزشیابی مرکزی با سرمایه روانی و انگیزه شغلی در معلمان شهر سراوان انجام گرفت. روش پژوهش حاضر، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه معلمان شهر سراوان بودند که از بین آنها به تعداد ۲۴۵ نفر به صورت نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده در پژوهش حاضر مقیاس خودارزشیابیهای مرکزی جوج ارز بونو و دورسین، پرسشنامه سرمایه روانشناختی لوتانز و آولیو و مقیاس انگیزش شغلی رایت بودند. دادههای جمع آوری شده از اجرای پرسشنامه از طریق نرم افزار SPSS ورژن ۲۶ و AMOS ورژن ۲۶ در دو بخش توصیفی و استنباطی معادلات ساختاری همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. نتایج تحلیل یافته ها نشان دادند رابطه مثبت و معناداری بین خودارزشیابی مرکزی با سرمایه روانی و انگیزه شغلی معلمان در سطح ۰/۹۹ اطمینان وجود دارد. همچنین ۱۲/۵ درصد از واریانس سرمایه روانی و ۱۷/۵ از واریانس انگیزه شغلی توسط خود ارزشیابی مرکزی تبیین می.شود. مطابق با نتایج پژوهش حاضر، ارتقاء خودارزشیابی مرکزی سرمایه روانی و انگیزه شغلی معلمان را به همراه دارد که باید به آن توجه ویژه ای کرد.

کلیدواژه ها:

خودارزشیابی مرکزی ، سرمایه روانشناختی ، انگیزه شغلی معلمان