رابطه بین یادگیری خودراهبر خودکارآمدی و سرزندگی تحصیلی در بین دانش آموزان مقطع متوسطه اول شهر تهران

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین یادگیری خودراهبر خودکارآمدی و سرزندگی تحصیلی در بین دانش آموزان مقطع متوسطه اول شهر تهران بود. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر نحوه جمع آوری داده ها میدانی می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول شهر تهران می باشند که در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ در یکی از مدارس منطقه ۲ تهران مشغول به تحصیل بودند. بر اساس استعلام به عمل آمده تعداد این دانش آموزان ۲۵۰۰ نفر می باشد. از این تعداد ۳۰۰ نفر بر اساس نمونه گیری طبقه ای تصادفی انتخاب شدند و پرسشنامه های پژوهش بر روی آنها اجرا شد. ابزارهای گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه سرزندگی تحصیلی حسین چاری و دهقانی زاده (۱۳۹۱)، پرسشنامه خودکارآمدی شرر و آدامز (۱۹۸۲) و پرسشنامه یادگیری خودراهبر فیشر و همکاران (۲۰۰۱) بود. داده های پژوهش بعد از اجرا در نرم افزار spss تحلیل شدند و نتایج و یافته ها مورد بحث قرار گرفتند. نتایج نشان داد در بین مولفه های مورد بررسی، خودکنترلی دارای بالاترین میانگین می باشد و بین متغیرهای پژوهش رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. نتایج برازش مدل نشان داد که مدل رابطه بین متغیرها برازش دارد. در نتیجه می توان در جهت بالابردن خودکارآمدی و سرزندگی تحصیلی دانش آموزان از روش یادگیری خودراهبر استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

یادگیری خودراهبر خودکارآمدی ، سرزندگی تحصیلی