طراحی مجتمع مسکونی با رویکرد معماری سبز با هدف تقویت حس دلبستگی به مکان

امروزه در طراحی مجتمع های مسکونی هدف اصلی صرفه اقتصادی و تامین سرپناه مدنظر است. طراحی فضاها بیشاز آنکه بر اساس نیاز ساکنان باشد، متکی بر ایده طراحان، از چالشهای مهم به کارگیری معیارهایی است که حساس تعلق به مکان را ارتقاء داده و به حرفه کمک کند. حس تعلق به عنوان یکی از شاخصهای نوپای عرصه ی معماری در دهه های حاضر مطرح بوده که تاثیر آن در ارتباط هرچه بیشتر مصرف کنندگان با تولیدات معماری باعث پرداخت به این موضوع شده، تا تولیدات معماری بتواند ارتباط عمیق تر و کاراتری با مصرف کنندگان را داشته باشد. حس تعلق به معنای پیوندی محکم و عاملی تاثیر گذار میان مردم و مکان با اجزاء تشکیل دهنده آن است که این پیوند به صورت مثبت بوده و سبب گسترش عمیق ارتباط و تعامل فرد با محیط میگردد و با گذر زمان عمق و گسترش بیشتری می یابد. لذا با توجه به اینکه محیط یکی از عوامل موثر در ایجاد حس مکان و احساس تعلق کاربران است؛ ضرورت انجام مطالعات گسترده در باب شناسایی عناصر کالبدی حس مکان در ابعاد کمی و کیفی جامعه احساس میشود. از دیدگاه روانشناسی محیطی انسانها به تجربه، حسی عاطفی و معنوی خاص نسبت به محیط زندگی نیاز دارند. سوال اصلی تحقیق این است که آیا این نیازها از طریق تعامل صمیمی و نوعی هم ذات پنداری با مکانی که در آن سکونت دارد قابل تحقق است. روش تحقیق بصورت توصیفی-تحلیلی با توجه به مطالعات کتابخانهای و اسنادی است. هدف از ارائه پژوهش حاضر بررسی تاثیر روانشناسی محیطی در طراحی مجتمع های مسکونی پایدار با نگاهی ویژه به حس تعلق به مکان می باشد.