تحلیل فضایی شهرستانهای استان مازندران از نظر شاخص توسعه یافتگی مسکن با استفاده از مدلهای تاکسونومی و تاپسیس

پرداختن به بحث توسعه یافتگی یکی از اصلی ترین موضوعات مورد مطالعه علم جغرافیا است، لذا در مبانی نظری این علم مطالب فراوانی در این زمینه دیده می شود. به طور کلی توسعه شهری زمانی می تواند در جهت پایداری قرار گیرد که بتواند راهکارهای مشخصی را برای تامین مطلوب نیازهای خدماتی ساکنان ارائه نماید. از جمله مولفه های اصلی توسعه یافتگی هر شهر و منطقه ای وضعیت آن منطقه و شهر از نظر مسکن و شاخص های مربوط به آن است. وضعیت مسکن در شهرهای کشورهای جهان سوم یکی از شاخص های توسعه اقتصادی-اجتماعی در کشورهای جهان محسوب می شود. یکی از راه های آگاهی از وضعیت مسکن در فرآیند برنامه ریزی، استفاده از شاخص های مسکن است. این شاخص ها از یک سوء بیانگر وضعیت کمی و کیفی مسکن در دوره های زمانی مختلف بوده و از سویی راهنمایی موثر برای برنامه ریزی و بهبود وضعیت مسکن در آینده می باشد. در این پژوهش که با روش توصیفی-تحلیلی و با تکیه بر داده های کتابخانه ای و اسنادی ارائه شده است، سعی گردیده با استفاده از شاخص های بخش مسکن که از داده های مرکز آمار ایران اخذ گردیده و نیز با استفاده از مدل های سطح بندی تاکسونومی و همچنین تاپسیس ضمن سطح بندی شهرستانهای استان مازندران، نتایج حاصل از دو مدل با یکدیگر مقایسه گردد. نتایج این پژوهش نشان داد در هر دو مدل دو شهرستان اول یعنی بابل و ساری در رتبه های اول و دوم از نظر شاخص مسکن قرار گرفته و رتبه های سوم تا پنجم دچار اختلاف هستند.

کلیدواژه ها:

توسعه ، سطح بندی ، تاپسیس ، تاکسونومی ، مسکن ، مازندران