روابط ساختاری نشانگان اضطرابی کرونا و خطر ادراک شده بر رشد پس از آسیب و سازگاری با همه گیری کوید ۱۹ نقش واسطهای انعطاف پذیری انعطاف ناپذیری روانشناختی

هدف از پژوهش حاضر پیش بینی شاخصهای رشد پس از آسیب و سازگاری با بیماری کوید ۱۹ براساس نشانگان اضطرابی کوید ۱۹ و خطر ادراک شده در زمان شیوع همه گیری کوید ۱۹ در بین ساکنان شهرستان شهرضا است. روش پژوهش از نوع طرح تحقیق از نوع همبستگی است و از تحلیل رگرسیون و مدل معادلات ساختاری استفاده شده است. جامعه آماری شامل تمام افرادی است که از تاریخ اول اسفند سال ۱۳۹۹ الی تابستان ۱۴۰۰ در شهرستان شهرضا زندگی می کردند و در معرض همه گیری کوید ۱۹ بوده اند. نمونه این پژوهش شامل ۴۰۰ نفر از زنان و مردان در جمعیت عادی بوده از فراخوانی اینترنتی جهت شرکت در پژوهش اعلام آمادگی کردند. روش نمونه گیری شامل نمونه گیری در دسترس و داوطلبانه می باشد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه نشانگان اضطربی کوید ۱۹، خطر ادراک شده، رشد پس از سانحه، سازگاری با همه گیری و انعطاف پذیری انعطاف ناپذیری روانشناختی بود.

کلیدواژه ها:

نشانگان اضطرابی کوید ۱۹ ، خطر ادراک شده ، رشد پس از سانحه ، سازگاری با همه گیری کوید ۱۹ ، انعطاف پذیری انعطاف ناپذیری روانشناختی