تحلیل پدیدارشناسانه تاثیر قصه گویی بر رشد اخلاقی دانش آموزان دوره ابتدایی

هدف اصلی این پژوهش، کاوش عمیق در تجربه زیسته دانش آموزان دوره ابتدایی از فرآیند رشد و درونی سازی مفاهیم اخلاقی از طریق قصه گویی است. رشد اخلاقی یکی از پایه های اساسی تعلیم و تربیت است که شخصیت آینده فرد را شکل می دهد. در حالی که رویکردهای سنتی غالبا بر آموزش مستقیم و دستوری هنجارهای اخلاقی تاکید دارند، این مقاله استدلال می کند که قصه گویی به عنوان یک ابزار آموزشی غیرمستقیم، بستری غنی و موثر برای پرورش فهم اخلاقی فراهم می آورد. این پژوهش با اتخاذ رویکرد کیفی و روش تحقیق پدیدارشناسی توصیفی، به دنبال پاسخ به این پرسش اصلی است که «تجربه زیسته دانش آموزان از مواجهه با دوراهی های اخلاقی و شخصیت های داستان ها چگونه به شکل گیری درک آن ها از مفاهیمی چون صداقت، همدلی، شجاعت و مسئولیت پذیری کمک می کند؟». داده های این پژوهش به صورت فرضی از طریق مصاحبه های نیمه ساختاریافته با دانش آموزان و معلمان مقطع ابتدایی گردآوری شده و با استفاده از تحلیل مضمونی، مفاهیم کلیدی استخراج گردیده اند. یافته های پژوهش در چهار مضمون اصلی دسته بندی شده اند: ۱) همذات پنداری عاطفی و پرورش همدلی؛ ۲) قصه به مثابه آزمایشگاه امن اخلاقی؛ ۳) درونی سازی مفاهیم انتزاعی از طریق الگوهای عینی؛ و ۴) نقش گفت وگو و تامل پس از قصه. نتایج نشان می دهد که قصه گویی با درگیر کردن همزمان ابعاد شناختی و عاطفی کودک، فراتر از یک ابزار سرگرمی، یک راهبرد آموزشی قدرتمند برای نهادینه سازی ارزش های اخلاقی است و به کودکان اجازه می دهد تا به طور فعال در ساختار معنایی جهان اخلاقی خود مشارکت کنند.

کلیدواژه ها:

قصه گویی ، رشد اخلاقی ، دوره ابتدایی ، پدیدارشناسی ، آموزش وپرورش ، تجربه زیسته