ارزریابی عدم تعادل فضایی در شهرهای استان خوزستان

در این پژوهش، وضعیت توزیع فضایی توسعه پایدار در شهرستانهای استان خوزستان بررسی شده است. هدف اصلی شناسایی الگو و میزان نابرابریهای فضایی در ابعاد مختلف، اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی، زیرساختی آموزشی و فرهنگی بوده است. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و ابزار جمع آوری داده ها شامل تحلیل اسناد آماری و استفاده از مدل تصمیم گیری TOPSIS است. نتایج نشان می دهد اهواز، مرکز استان، بیشترین تجمع امکانات و بالاترین رتبه در توسعه کلی را دارد، در حالی که شهرستانهای کوچک و کمتر جمعیت، از سطح توسعه پایین تری برخوردارند. توزیع نامتوازن شاخص ها موجب نابرابری فضایی و عدم تعادل در کل استان شده است. هر بخش توسعه در شهرستان ها، رتبه و وضعیت متفاوتی دارد و این نشان دهنده نبود رویکرد سیستمی و یکپارچه در برنامه ریزی است. توسعه اقتصادی، بهداشتی و زیرساختی بیشتر متمرکز بر مراکز جمعیتی بزرگ است. توسعه آموزشی بیشتر به مناطق خارج از مرکز گرایش یافته است. تاکید تحقیق بر ضرورت تمرکززدایی و سیاست گذاری جامع نگر برای تحقق عدالت فضایی و توسعه متوازن منطقه ای است.

کلیدواژه ها:

توزیع ، فضایی ، شهرستان استان خوزستان ، شاخص های توسعه ، توسعه پایدار