شناسایی شاخص های برنامه درسی دوره کارشناسی معماری بر مبنای الگوی آکر

آغاز آموزش دانشگاهی معماری در ایران از سال ۱۳۱۹ ه.ش. در مقطع کارشناسی ارشد پیوسته می باشد. اولین برنامه درسی در دوره کارشناسی معماری توسط گروه هنر شورای عالی برنامه ریزی در وزارت فرهنگ و آموزش عالی در سال ۱۳۷۷ تدوین شد و بعد از آن چهار مرتبه در دانشگاه های شهید بهشتی (۱۴۰۰ و ۱۳۸۴)، تهران (۱۳۹۲)، فردوسی مشهد (۱۳۹۵) مورد بازنگری قرار گرفت. برنامه درسی قلب آموزش است و به عنوان نقش کلیدی و مهم در نظام آموزشی و یکی از عوامل مهم ارتقای کیفیت آموزش عالی و تناسب دانش و مهارت دانش آموختگان با آخرین دستاوردهای علمی و نیازهای بازار کار معرفی شده است. بنابراین پژوهش حاضر با هدف «شناسایی شاخص های برنامه درسی دوره کارشناسی معماری در دانشگاه فردوسی بر مبنای الگوی عناصر برنامه درسی از دیدگاه آکر» انجام شد. این پژوهش بر مبنای هدف کاربردی است؛ و با رویکرد کیفی، جهت تحلیل داده ها از روش تحلیل محتوا استفاده شد. در این راستا متون برنامه درسی جهت تحلیل محتوای کیفی بطور دقیق مطالعه و بر مبنای الگوی آکر (شامل ۱۰ عنصر: «منطق، اهداف، محتوا، راهبردهای یاددهی- یادگیری، مواد و منابع، فعالیت های یادگیری، روش های ارزشیابی، گروهبندی، زمان و مکان») به ۱۰ شاخص منطبق بر عناصر دهگانه برنامه درسی طبقه بندی شدند. بررسی ها نشان داد این برنامه از نظر حضور عناصر برنامه درسی دچار کاستی هایی است بطوریکه نتایج تحلیل محتوای متون برنامه درسی دانشگاه فردوسی نشان داد به همه عناصر برنامه درسی بطور یکسان توجه نشده از جمله مواردی که کمبود آن احساس می شود شامل شاخص های مکان، راهبردهای یاددهی- یادگیری، زمان و ارزشیابی می باشند؛ در نهایت با مدنظر قراردادن هدف از آموزش دانشجویان در دورە کارشناسی معماری که در برنامه های درسی دوره ای حرفه ای تعریف شده است؛ و تحلیل شاخص های دهگانه عناصر برنامه درسی دانشگاه فردوسی، نقاط قوت و ضعف آن جهت استفاده در بازنگری های بعدی برنامه های درسی ارائه شدند.

کلیدواژه ها:

آموزش معماری ، برنامه درسی ، دوره کارشناسی معماری ، الگوی آکر