بررسی نقش میانجیگری راهبردهای خودتنظیمی عاطفی در کیفیت زناشویی و حل تعارضات خانوادگی میان زوجین میانسال

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی گری راهبردهای خودتنظیمی عاطفی در رابطه بین کیفیت زناشویی و حل تعارضات خانوادگی در زوجین میانسال (۴۰ تا ۵۰ ساله) مناطق ۱ و ۱۰ شهر مشهد انجام شد. این مطالعه توصیفی-همبستگی با جامعه آماری زوجین ساکن این مناطق بود. نمونه ای شامل ۲۰۰ نفر (۱۰۰ زوج) با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه راهبردهای خودتنظیمی عاطفی (ماریس، ۲۰۰۳)، پرسشنامه کیفیت زناشویی (اسپینر، ۱۹۷۶) و پرسشنامه تعارضات زناشویی (ثنایی، ۲۰۰۰) بودند. داده ها با استفاده از تحلیل همبستگی پیرسون و مدل معادلات ساختاری تحلیل شدند. نتایج نشان داد که راهبردهای خودتنظیمی عاطفی رابطه مثبت و معناداری با کیفیت زناشویی (β=۰. ۴۸، p<۰. ۰۰۱) و رابطه منفی و معناداری با تعارضات خانوادگی (β=-۰. ۴۱، p<۰. ۰۰۱) دارند. همچنین، این راهبردها به عنوان میانجی در رابطه بین کیفیت زناشویی و حل تعارضات خانوادگی عمل می کنند (β=۰. ۲۲، p<۰. ۰۰۱). مولفه های افزایش خلق مثبت و کاهش خلق منفی به ترتیب قوی ترین تاثیر را بر کیفیت زناشویی و کاهش تعارضات داشتند. این یافته ها بر اهمیت تقویت مهارت های خودتنظیمی عاطفی در بهبود روابط زناشویی تاکید دارند و می توانند مبنایی برای مداخلات آموزشی باشند.

کلیدواژه ها:

راهبردهای خودتنظیمی عاطفی ، کیفیت زناشویی ، تعارضات خانوادگی ، زوجین میانسال ، مدل معادلات ساختاری.