نقش شهرداری در پیشگیری از حاشیه نشینی

حاشیه نشینی، بازتاب بی عدالتی اجتماعی و اقتصادی و نقض حقوق شهروندی و یکی از پدیده های همزاد شهرنشینی، رشد و گسترش سکونتگاه های غیررسمی و یا حاشیه نشینی است که بعد از انقلاب صنعتی همراه با توسعه شهرها در کشورهای پیشرفته و سپس در کشورهای در حال توسعه قارچ گونه در اطراف شهرهای بزرگ گسترش یافت و کماکان ادامه دارد. حاشیه نشینی دارای ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی است و پیامدهای فردی و اجتماعی بسیاری دارد. حاشیه نشینی اکنون به یک مسئله اجتماعی بسیار مهم ایران تبدیل شده است. عواملی چون رشد جمعیت، مهاجرت، مسائل اقتصادی، چارچوب های قانونی و غیره. متناسب با این عوامل پدیده حاشیه نشینی در داخل و خارج شهرهای بزرگ و حتی شهرهای متوسط کشورهای درحال توسعه، در حال رشد است و حتی در بعضی از این جوامع رشد جمعیت در مناطق حاشیه نشین بیشتر از رشد جمعیت در شهر اصلی است. هدف این مقاله نقش شهرداری در پیشگیری از حاشیه نشینی می باشد. مسئله حاشیه نشینی نیز همچون سایر مباحث فرهنگی و اجتماعی، نمی تواند تک علتی و تک بعدی باشد؛ بلکه باید آن را در ابعاد مختلف بررسی کرد. در این زمینه دیدگاه های متفاوتی ارائه شده است. عده ای ریشه اصلی حاشیه نشینی را بافت شهری و خانه های کوچک غیر استاندار می دانند و در واقع عامل اصلی شکل گیری پدیده حاشیه نشینی کالبد و فیزیک شهری تعریف می کنند.

کلیدواژه ها:

رشد جمعیت ، مهاجرت ، غیررسمی