نقش مدرسه در پرورش نگرش مثبت و امیدواری در دانش آموزان ابتدایی

دوران ابتدایی، دوره ای بنیادین در شکل گیری شخصیت، نگرش ها و جهان بینی کودکان است. در این میان، مدرسه به عنوان مهم ترین نهاد اجتماعی پس از خانواده، نقشی بی بدیل در پرورش بنیان های روانی کودکان ایفا می کند. این مقاله مروری به بررسی نقش محوری مدرسه به عنوان یک اکوسیستم روانی-اجتماعی در پرورش دو سازه کلیدی روانشناسی مثبت گرا، یعنی نگرش مثبت و امیدواری، در دانش آموزان دبستانی می پردازد. نگرش مثبت، به عنوان تمایل به تمرکز بر جنبه های سازنده و خوش بینانه زندگی، و امیدواری، به عنوان باور به توانایی خود برای یافتن مسیرهایی به سوی اهداف مطلوب، دو سپر روانی قدرتمند در برابر چالش های زندگی و از پیش بینی کننده های اصلی موفقیت تحصیلی و بهزیستی روانشناختی هستند. این پژوهش با تحلیل مبانی نظری و مرور یافته های تجربی، استدلال می کند که نقش مدرسه فراتر از آموزش صرف است و شامل ایجاد یک فرهنگ و محیط حمایتی است که به طور فعال این ویژگی ها را پرورش می دهد. این امر از طریق چندین مولفه کلیدی محقق می شود: روابط مثبت و حمایت گرانه معلم و دانش آموز، ادغام آموزش مهارت های اجتماعی-هیجانی در برنامه درسی، ترویج یک فرهنگ کلاسی مبتنی بر تلاش و رشد، و ایجاد یک شراکت هم افزا با والدین. این مقاله نشان می دهد که مدارس با اتخاذ یک رویکرد جامع و هدفمند، می توانند به طور معناداری به افزایش خوش بینی، تاب آوری و انگیزه درونی کودکان کمک کرده و آنها را برای تبدیل شدن به یادگیرندگانی مادام العمر و شهروندانی شادکام و امیدوار آماده سازند.

کلیدواژه ها:

نگرش مثبت ، امیدواری ، دانش آموزان ابتدایی ، اکوسیستم مدرسه ، روانشناسی مثبت گرا