نقش فضای آموزشی مثبت در بهبود احساس تعلق و همبستگی اجتماعی یادگیرندگان در مدارس

یادگیری فرآیندی عمیقا اجتماعی و هیجانی است که در بستر روابط و محیط پیرامون یادگیرنده رخ می دهد. احساس تعلق به مدرسه و همبستگی با همسالان و مربیان، به عنوان یکی از نیازهای بنیادین روانشناختی، پیش شرطی حیاتی برای مشارکت فعال، انگیزه تحصیلی و بهزیستی کلی دانش آموزان است. این مقاله مروری به بررسی نقش محوری «فضای آموزشی مثبت» به عنوان یک اکوسیستم جامع در پرورش احساس تعلق و تقویت همبستگی اجتماعی در میان یادگیرندگان می پردازد. فضای آموزشی مثبت، مفهومی چندبعدی است که شامل جنبه های فیزیکی (امنیت و جذابیت)، اجتماعی (روابط گرم و حمایت گرانه)، و آکادمیک (فرهنگ مبتنی بر رشد و همکاری) می شود. این پژوهش با تحلیل مبانی نظری و مرور یافته های تجربی، نشان می دهد که چنین فضایی با فراهم آوردن امنیت روانی، تقویت حس پذیرفته شدن و ارزش گذاری برای فردیت هر دانش آموز، به طور مستقیم به ارتقای احساس تعلق او کمک می کند. علاوه بر این، با ترویج همکاری به جای رقابت، آموزش مهارت های اجتماعی مانند همدلی و احترام متقابل، و ایجاد اهداف مشترک، پایه های همبستگی اجتماعی و حس "ما بودن" را در کلاس و مدرسه بنا می نهد. این مقاله استدلال می کند که سرمایه گذاری برای ایجاد یک فضای آموزشی مثبت، یک راهبرد بنیادین و پیشگیرانه برای مقابله با مسائلی نظیر انزوای اجتماعی، قلدری و افت تحصیلی است و به ساختن جامعه ای مدرسه ای منجر می شود که در آن، هر یادگیرنده احساس می کند عضوی ارزشمند و جدایی ناپذیر از یک کل بزرگتر است.

کلیدواژه ها:

فضای آموزشی مثبت ، احساس تعلق ، همبستگی اجتماعی ، جو مدرسه ، یادگیری اجتماعی-هیجانی