بررسی تاثیر تجربه های آسیب زای دوران کودکی بر بروز و شکل گیری رفتار مجرمانه در بزرگسالی در ایران

تجارب آسیب زای دوران کودکی از جمله آزار جسمانی عاطفی و جنسی غفلت والدینی و ناکامی در شکل گیری دلبستگی، ایمن یکی از مهمترین عوامل خطر در بروز اختلالات روانشناختی و گرایش به رفتارهای پرخطر و مجرمانه در بزرگسالی محسوب می شوند. پژوهشهای بین المللی ذیل چارچوب تجارب آسیب زای کودکی نشان داده اند که این تجارب با کاهش توانایی در تنظیم هیجان، ضعف خودکنترلی و شکل گیری صفات شخصیتی تاریک همچون روان پریشی ارتباط مستقیم دارند. در ایران نیز مطالعات متعدد حاکی از آن است که آزارهای هیجانی و جسمانی، سوء استفاده جنسی و غفلت عاطفی نه تنها احتمال ابتلا به اختلالات شخصیت مانند شخصیت مرزی و خودشیفته را افزایش می دهند، بلکه با بروز پرخاشگری، اضطراب، استرس و ارتکاب جرایم در بزرگسالی پیوند معناداری دارند. مرور حاضر با هدف ادغام یافته های داخلی و بین المللی به بررسی عواملی همچون سبک های دلبستگی، طرحواره های ناسازگار اولیه و مهارتهای تنظیم هیجان در ارتباط میان آسیبهای کودکی و رفتار مجرمانه می پردازد. نتایج نشان می دهند که پیشگیری از بزهکاری در بزرگسالی نیازمند شناسایی و مداخله زودهنگام در زمینه آسیبهای دوران کودکی است. بر این اساس، طراحی برنامه های حمایتی برای خانواده ها، آموزش مهارتهای فرزندپروری و توسعه خدمات روانشناختی و اجتماعی ویژه کودکان در معرض خطر می تواند گامی اساسی در کاهش نرخ جرایم و ارتقای سلامت روان جامعه باشد.

کلیدواژه ها:

تجربههای آسیب زای دوران کودکی ، رفتار مجرمانه ، آزار جسمانی ، آزار عاطفی ، آزار جنسی ، دلبستگی ، خودکنترلی ، روان پریشی ، پرخاشگری ، اضطراب ، استرس ، آسیبهای کودکی ، برنامه های حمایتی ، مهارتهای فرزندپروری ، خدمات روانشناختی ، خدمات اجتماعی