تحلیل هدایت ویژه امام بر اساس آیه ابتلاء (بقره: ۱۲۴) از دیدگاه آیت الله جوادی آملی

آموزه امامت از مباحث بنیادین و چالشی میان متکلمان بوده و مقام خاصی است که بر حضرت ابراهیم؟ع؟ اعطا شده است. حقیقت امامت به معنای ملاک تحقق امامت در عالم واقع برای دارنده آن، مبنای مباحث دیگر بوده و ریشه بسیاری از اختلاف ها به برداشت های مختلف از آن برمی گردد؛ لکن آیت الله جوادی آملی هدایت تکوینی پاداشی را همان حقیقت امامت می داند. این نوشتار با هدف تحلیل هدایت ویژه امام بر اساس آیه ۱۲۴ سوره بقره از دیدگاه آیت الله جوادی آملی به روش توصیفی-تحلیلی و رجوع به منابع کتابخانه ای انجام گرفته و به این نتیجه رسیده که آیت الله جوادی آملی آیه ۱۲۴ سوره بقره را با روش تفسیر قرآن به قرآن و رجوع به آیات ۷۲ سوره انبیاء و ۲۴ سوره سجده تفسیر کرده و حقیقت امامت را هدایت به همراهی و ملابست امر الهی معرفی می کند. بنابراین این هدایت تنها هدایت تشریعی یا ارائه طریق و آموزش معارف دینی نیست؛ بلکه امام با دانستن ملکوت و باطن عالم، هر کس را طبق استعداد خودش به کمال مطلوب می رساند که «ایصال به مطلوب» یا «هدایت تکوینی پاداشی» است. دیدگاه آیت الله جوادی آملی در این باب از حیث روشی، راهبردی و محتوایی بر دیگر نظریه های رقیب برتری دارد.

کلیدواژه ها:

امامت ، آیه ۱۲۴ سوره بقره ، حقیقت امامت ، هدایت تکوینی پاداشی ، جوادی آملی