پاسخ IGF-۱ پانکراس به ورزش و پروبیوتیک در رت ها با رژیم غذایی پرچرب: پیامدهایی برای تنظیم گلوکز و انسولین

مقدمه: استفاده از تمرین ورزشی و مکمل های آنتی اکسیدانتی و ضدالتهابی به دلیل تاثیرات مفید در سطح سلولی، یک راهکار درمانی در آسیب های متابولیکی در نظر گرفته می شود. لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی پاسخ IGF-۱ پانکراس به ورزش و پروبیوتیک ها در رت ها با رژیم غذایی پرچرب (HFD) می باشد.مواد و روش ها: چهل موش صحرایی نر نژاد ویستار به یکی از پنج گروه (۸=n در هر گروه) کنترل سالم، رژیم غذایی پرچرب (HFD)، HFD با ورزش هوازی (HFD+Exe)، HFD با مکمل های پروبیوتیک (HFD+Prob)، و HFD با هر دو مداخله ورزش و مکمل پروبیوتیک (HFD+Exe+Prob) تقسیم شدند. قبل پروتکل اصلی، رت های گروه های HFD به مدت دو ماه با رژیم غذایی پرچرب تغذیه شدند. در پروتکل اصلی نیز، رت های گروه تمرین به مدت شش هفته، پنج روز در هفته، دویدن روی نوارگردان را انجام دادند. پس از هر جلسه تمرین، موش های گروه پروبیوتیک ۱ میلی لیتر لاکتوباسیلوس بیفیدوس را از طریق گاواژ خوراکی دریافت کردند. در انتهای پروتکل، همه موش ها معدوم شدند و سطح IGF-۱ پانکراس با استفاده از روش RT-PCR اندازه گیری شد.نتایج: مقادیر بیان ژن IGF-۱ پانکراس در گروه HFD کاهش معنی داری نسبت به گروه کنترل داشت (۰۵/۰P<). اما مدخلات تمرین و پروبیوتیک به ویژه ترکیب آنها سبب افزایش معنی دار در بیان این ژن در بافت پانکراس شد (۰۵/۰P<). در مقابل مقدار انسولین و گلوکز با HFD بالا رفت و گروه درمان ترکیبی به طور موثری آنها را کاهش داد. با این وجود در مداخلات درمانی همبستگی بین IGF-۱ پانکراس با انسولین و گلوکز سرمی تایید نشد (۰۵/۰P>).نتیجه گیری: به نظر می رسد ورزش و مداخله پروبیوتیکی، به ویژه هنگامی که با هم ترکیب شوند، می توانند به طور قابل توجهی بر فاکتورهای تنظیم کننده انسولین نظیر IGF-۱ در پانکراس موثر باشند.مقدمه: استفاده از تمرین ورزشی و مکمل های آنتی اکسیدانتی و ضدالتهابی به دلیل تاثیرات مفید در سطح سلولی، یک راهکار درمانی در آسیب های متابولیکی در نظر گرفته می شود. لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی پاسخ IGF-۱ پانکراس به ورزش و پروبیوتیک ها در رت ها با رژیم غذایی پرچرب (HFD) می باشد. مواد و روش ها: چهل موش صحرایی نر نژاد ویستار به یکی از پنج گروه (۸=n در هر گروه) کنترل سالم، رژیم غذایی پرچرب (HFD)، HFD با ورزش هوازی (HFD+Exe)، HFD با مکمل های پروبیوتیک (HFD+Prob)، و HFD با هر دو مداخله ورزش و مکمل پروبیوتیک (HFD+Exe+Prob) تقسیم شدند. قبل پروتکل اصلی، رت های گروه های HFD به مدت دو ماه با رژیم غذایی پرچرب تغذیه شدند. در پروتکل اصلی نیز، رت های گروه تمرین به مدت شش هفته، پنج روز در هفته، دویدن روی نوارگردان را انجام دادند. پس از هر جلسه تمرین، موش های گروه پروبیوتیک ۱ میلی لیتر لاکتوباسیلوس بیفیدوس را از طریق گاواژ خوراکی دریافت کردند. در انتهای پروتکل، همه موش ها معدوم شدند و سطح IGF-۱ پانکراس با استفاده از روش RT-PCR اندازه گیری شد. نتایج: مقادیر بیان ژن IGF-۱ پانکراس در گروه HFD کاهش معنی داری نسبت به گروه کنترل داشت (۰۵/۰P<). اما مدخلات تمرین و پروبیوتیک به ویژه ترکیب آنها سبب افزایش معنی دار در بیان این ژن در بافت پانکراس شد (۰۵/۰P<). در مقابل مقدار انسولین و گلوکز با HFD بالا رفت و گروه درمان ترکیبی به طور موثری آنها را کاهش داد. با این وجود در مداخلات درمانی همبستگی بین IGF-۱ پانکراس با انسولین و گلوکز سرمی تایید نشد (۰۵/۰P>). نتیجه گیری: به نظر می رسد ورزش و مداخله پروبیوتیکی، به ویژه هنگامی که با هم ترکیب شوند، می توانند به طور قابل توجهی بر فاکتورهای تنظیم کننده انسولین نظیر IGF-۱ در پانکراس موثر باشند.

کلیدواژه ها:

پانکراس ، IGF-۱ ، تمرین ورزشی ، لاکتوباسیلوس بیفیدوس ، چاقی