اثر بخشی آموزش شادکامی بر سبک زندگی و سلامت روان دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول شهرستان سراوان در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی آموزش شادکامی بر سبک زندگی و سلامت روان دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول شهرستان سراوان در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ بود. روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر پایه های هفتم تا نهم در شهرستان سراوان بود که از میان آنها ۳۰ نفر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل هر کدام ۱۵ نفر) جای گرفتند. گروه آزمایش در ۱۰ جلسه آموزش شادکامی مبتنی بر الگوی فوردایس شرکت کرد در حالی که گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامههای استاندارد سبک زندگی کرن (۱۹۷۵) و سلامت روان گلدبرگ (۱۷۹۲) بود. داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که آموزش شادکامی تاثیر معناداری بر بهبود سبک زندگی و ارتقاء سلامت روان دانش آموزان گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل داشته است. به ویژه مولفه هایی مانند خودمراقبتی روابط اجتماعی مثبت، امید به زندگی کاهش اضطراب و افسردگی و افزایش شادکامی ذهنی به طور چشمگیری در گروه مداخله بهبود یافته اند. بر اساس نتایج این پژوهش، می توان نتیجه گرفت که آموزش شادکامی به عنوان رویکردی موثر و کم هزینه میتواند در مدارس به ویژه در مناطق کمتر برخوردار مانند سراوان به منظور ارتقاء سلامت روان و بهبود سبک زندگی نوجوانان اجرا شود. پیشنهاد می شود این نوع آموزش در قالب برنامه های رسمی یا فوق برنامه مدارس گنجانده شود و از حمایت نظام آموزشی والدین و مشاوران مدرسه برخوردار گردد.

کلیدواژه ها:

آموزش ، شادکامی ، سلامت روان ، سبک زندگی ، دانش آموز ، روانشناسی مثبت گرا