نقش خانواده و مدرسه در هماهنگی تربیت دینی دانش آموزان

تربیت دینی یکی از ارکان بنیادین رشد همه جانبه انسان است که با هدف پرورش باورها، ارزش ها، نگرش ها و رفتارهای دینی در فرد صورت می گیرد. این فرایند در دو نهاد اصلی اجتماعی یعنی خانواده و مدرسه شکل می گیرد و استمرار می یابد. خانواده به عنوان نخستین محیط تربیتی، پایه های هویت دینی کودک را با الگوگیری، آموزش های غیررسمی و ایجاد فضای عاطفی سالم بنا می گذارد. مدرسه نیز با آموزش سازمان یافته، محتوای دینی، رفتار معلمان، فضای معنوی و فعالیت های پرورشی، نقش مکمل و تقویتی خانواده را ایفا می کند. هماهنگی و تعامل این دو نهاد در انتقال پیام های دینی یکپارچه، موجب انسجام فکری، ثبات رفتاری و درونی سازی پایدار ارزش ها در دانش آموز می شود. در مقابل، ناسازگاری یا تضاد میان خانه و مدرسه، باعث تعارض هویتی، ضعف دینداری و حتی گرایش به دین گریزی خواهد شد. یافته های پژوهش حاضر، بر اساس مبانی نظری اسلامی و روان شناسی، و شواهد پژوهشی داخلی و خارجی، نشان می دهد که راهکارهایی همچون برگزاری دوره های آموزشی والدین، تشکیل انجمن های فعال اولیا و مربیان، بازنگری محتوای کتب دینی، توانمندسازی معلمان و ایجاد فضای معنوی پویا در مدرسه، می تواند نقش هماهنگی تربیتی را تقویت کند. در نهایت، موفقیت در تربیت دینی دانش آموزان، نیازمند رویکردی جامع، مشارکتی و مستمر از سوی خانواده و مدرسه است.

کلیدواژه ها:

تربیت دینی ، خانواده ، مدرسه ، هماهنگی تربیتی ، هویت دینی.