اثربخشی طرحواره درمانی بر روابط چندبعدی خود-بدن و خودپنداره جنسی در زنان مبتلا به اختلال واژینیسموس

این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر طرحواره در بهبود روابط چندبعدی بدن-خود و خودپنداره جنسی زنان مبتلا به واژینیسموس انجام شد. در این پژوهش کارآزمایی بالینی تصادفی، ۳۰ زن متاهل با معیارهای انجمن روانپزشکی آمریکا نسخه پنجم برای واژینیسموس از مراکز مشاوره مشهد انتخاب و به دو گروه مداخله ای و کنترل انتظاری تخصیص یافتند. هر گروه شامل ۱۵ نفر بودند. مداخله شامل ۸ جلسه هفتگی ۹۰ دقیقه ای بود که تکنیک های بازسازی شناختی، بازنویسی تصویری، تمرینات تجربی و رفتار درمانی مبتنی بر ارزش ها را در بر می گرفت. داده ها با پرسشنامه های MBSRQ و MSSCQ در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری پنج ماهه جمع آوری و با تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و آزمون پست هاک بنفرونی تحلیل شدند. نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر طرحواره موجب بهبود معنادار روابط بدن-خود و خودپنداره جنسی شد، به ویژه در خودپنداره جنسی که میانگین آن از ۴۹.۴۷ به ۶۲.۹۵ افزایش یافت و در پیگیری پنج ماهه تثبیت شد. یافته ها نشان می دهند که اصلاح طرحواره های ناسازگار اولیه و ارتقای پذیرش بدن و خودپنداره جنسی، ابزاری موثر و پایدار برای درمان واژینیسموس است و بر اهمیت توجه همزمان به ساختارهای شناختی-هیجانی و ادراک تجسمی در اختلالات جنسی زنان تاکید می کنند.

کلیدواژه ها:

واژینیسموس ، درمان مبتنی بر طرحواره ، خودپنداره جنسی ، روابط بدن-خود ، زنان