اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر روابط چندبعدی خود-بدن و خودپنداره جنسی در زنان مبتلا به واژینیسموس

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر روابط چندبعدی خود–بدن و خودپنداره جنسی در زنان مبتلا به اختلال واژینیسموس بود. این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده بود و ۳۰ زن واجد شرایط در تهران با استفاده از نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به دو گروه مداخله و گروه کنترل تقسیم شدند. مداخلات رفتاردرمانی دیالکتیک شامل ۸ جلسه هفتگی گروهی با تاکید بر مهارت های ذهن آگاهی، تنظیم هیجان، تحمل فشار و کارآمدی بین فردی بود. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامه چندبعدی روابط خود–بدن (MBSRQ) و پرسشنامه چندبعدی خودپنداره جنسی (MSSCQ) بودند. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس و آزمون های مقایسه ای در سه زمان پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری پنج ماهه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان دادند که مداخلات رفتاردرمانی دیالکتیک باعث بهبود معنادار روابط خود–بدن و خودپنداره جنسی در مقایسه با گروه کنترل شد و اثرات این بهبودها در پیگیری پنج ماهه تا حد زیادی پایدار باقی ماند. این نتایج نشان می دهد که رفتاردرمانی دیالکتیک می تواند به عنوان یک رویکرد موثر و ساختارمند برای ارتقای سلامت روانی و جنسی زنان مبتلا به واژینیسموس مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

واژینیسموس ، رفتاردرمانی دیالکتیک ، خودپنداره جنسی ، روابط خود–بدن