تاثیر سواد دیجیتال خانواده ها و معلمان بر فرآیند آموزش هوشمند در مدارس

گذار از آموزش سنتی به پارادایم های نوین یادگیری، نظام های آموزشی را به سمت پذیرش مدل "آموزش هوشمند" سوق داده است. این رویکرد که بر شخصی سازی، تعامل، و یادگیری مبتنی بر داده استوار است، به شدت به زیرساخت ها و ابزارهای فناورانه وابسته است. با این حال، موفقیت واقعی و تحقق اهداف آموزش هوشمند، فراتر از تجهیزات فنی، در گرو شایستگی و توانمندی عوامل انسانی درگیر در این فرآیند، یعنی معلمان و خانواده ها، قرار دارد. "سواد دیجیتال" به عنوان مجموعه ای از مهارت های فنی، شناختی، اجتماعی و اخلاقی برای زیستن و یادگرفتن در دنیای دیجیتال، مهم ترین عامل انسانی تاثیرگذار بر این فرآیند محسوب می شود. از یک سو، معلمان با سواد دیجیتال بالا می توانند از ظرفیت های پداگوژیک فناوری برای طراحی تجارب یادگیری عمیق و معنادار بهره گیرند و نقش خود را از انتقال دهنده صرف اطلاعات به تسهیلگر و راهنمای یادگیری تغییر دهند. از سوی دیگر، خانواده های دارای سواد دیجیتال می توانند به عنوان یک حلقه حمایتی قدرتمند عمل کرده، بر فعالیت های آموزشی فرزندان خود نظارت کنند، با مدرسه به شیوه ای موثر در ارتباط باشند و محیطی امن و سازنده برای یادگیری دیجیتال در خانه فراهم آورند. این مقاله مروری با هدف بررسی تحلیلی و جامع تاثیر هم زمان سواد دیجیتال این دو گروه کلیدی بر کارایی و کیفیت فرآیند آموزش هوشمند در مدارس تدوین شده است. در این راستا، ضمن تبیین مبانی نظری و مفهومی سواد دیجیتال و آموزش هوشمند، یافته های پژوهشی مرتبط با نقش مستقل و تعاملی معلمان و خانواده ها مورد تحلیل قرار می گیرد. نتایج این بررسی نشان می دهد که موفقیت مدارس هوشمند در گرو یک هم افزایی استراتژیک میان خانه و مدرسه است و هرگونه سیاست گذاری برای پیاده سازی آموزش هوشمند باید شامل برنامه های جامع و موازی برای توانمندسازی دیجیتال معلمان و همچنین آموزش و درگیر ساختن خانواده ها باشد. نادیده گرفتن هر یک از این دو بال، پرواز نظام آموزشی به سوی آینده ای هوشمند را مختل خواهد کرد.

کلیدواژه ها:

سواد دیجیتال ، آموزش هوشمند ، مشارکت خانه و مدرسه ، شایستگی معلمان ، توانمندسازی خانواده ها