بررسی تاثیر آموزش تلفیقی بر تعاملات اجتماعی

در عصر تحول دیجیتال و گسترش فناوری های ارتباطی، نظام های آموزشی با چالش هایی در زمینه حفظ و ارتقای تعاملات اجتماعی میان یادگیرندگان مواجه شده اند. آموزش تلفیقی، به عنوان رویکردی ترکیبی از آموزش حضوری و مجازی، ظرفیت بالقوه ای برای بازتعریف شیوه های تعامل اجتماعی در محیط های یادگیری دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش تلفیقی بر تعاملات اجتماعی دانش آموزان دوره متوسطه دوم انجام شده است و تلاش دارد تا نقش این نوع آموزش را در توسعه مهارت های ارتباطی، همکاری گروهی، همدلی و مشارکت فعال تحلیل کند.این مطالعه با روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و رویکردی ترکیبی (کمی و کیفی) انجام شده است. جامعه آماری شامل ۱۲۰ دانش آموز از مدارس دارای زیرساخت آموزش تلفیقی در شهر تهران بود که به صورت تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسش نامه استاندارد تعاملات اجتماعی (با تایید روایی و پایایی) و مصاحبه نیمه ساختاریافته با معلمان و دانش آموزان بود. داده های کمی با استفاده از آزمون T مستقل و تحلیل واریانس (ANOVA) و داده های کیفی با روش تحلیل مضمون بررسی شدند.یافته های پژوهش نشان داد که آموزش تلفیقی تاثیر معناداری بر افزایش تعاملات اجتماعی دانش آموزان دارد. مولفه های همکاری گروهی، ارتباط کلامی و مشارکت فعال در کلاس های تلفیقی نسبت به کلاس های صرفا حضوری یا مجازی به طور چشمگیری ارتقا یافتند. همچنین، استفاده هدفمند از پلتفرم های ارتباطی مانند Google Classroom، Microsoft Teams و شبکه شاد نقش موثری در تسهیل ارتباطات غیررسمی و افزایش همدلی میان دانش آموزان ایفا کرد. نوآوری این پژوهش در تمرکز بر مفهوم «تعاملات هیبریدی» و بررسی کیفیت ارتباطات در بسترهای ترکیبی آموزشی است.نتایج این مطالعه می تواند به سیاست گذاران آموزشی، طراحان برنامه درسی و معلمان در طراحی محیط های یادگیری تعامل محور کمک کند و زمینه ساز توسعه مهارت های اجتماعی در نسل یادگیرندگان دیجیتال باشد.

کلیدواژه ها:

آموزش تلفیقی ، تعاملات اجتماعی ، یادگیری ترکیبی ، مهارت های ارتباطی ، همدلی ، همکاری گروهی ، آموزش مجازی ، محیط یادگیری نوین