بازخوانی و مقایسه دیدگاه های احمد فردید و رضا داوری درباره زبان و شعر

در سنت فلسفی غرب و شرق تا عصر حاضر، دیدگاه های متفاوتی درباره زبان و ماهیت آن در ساحت های گوناگون مطرح شده است. عده ای با نگاه هستی شناسانه، برخی با نگاه ابزارانگارانه به بررسی ماهیت زبان پرداخته اند. در این میان، روشنفکرانی چون: فردید از فیلسوفان ایرانی معاصر و داوری اردکانی از متفکران بنام ایرانی و از شاگردان بسیار نزدیک فردید با نگاه هستی شناسانه به تشریح ماهیت زبان پرداخته اند. فردید تحت تاثیر سه آبشخور فکری: حکمت انسی، عرفان ابن عربی و اندیشه های هایدگری، تاریخ را به پنج دوره پریروز، دیروز، فردا و پس فردا تقسیم می کند. . از این رو، فردید به واسطه اتیمولوژی و شعری که با زبان اشارت آراسته شده، بر آن است تا امکان رسیدن به تاریخ پریروز و احیای زبانی که واضع آن خدا بوده را فراهم کند. تلقی فردید از شعر، به مثابه تفکر والایی است که به دلیل دربرداشتن تذکر پس فردا، بشر را به سوی زبان امت واحده و زمان باقی یاری می رساند. به عقیده داوری، با توجه به خودبنیادی بشر و فراگیری متافیزیک در زمانه عسرت، در زبان امروزین، بی معنایی و آشفتگی به وجود آمده است. از این رو، داوری با استمداد از شعر و شاعرانی راستین تلاش می کند گامی در جهت اعاده حیثیت از زبان نخستین و احیای حقیقت مغفول مانده وجود بر دارد. در نظرگاه داوری نیز، شعر نمونه اعلاء وجه زبان است که از عالم عدم می آید.

کلیدواژه ها:

فردید ، داوری ، زبان ، اتیمولوژی ، شعر