مقایسه اثر بخشی میکرو_یادگیری (microlearning) با تدریس سنتی در دروس نظری

میکرویادگیری (Microlearning) به عنوان یک رویکرد نوین آموزشی، با ارائه محتوای کوتاه، هدفمند و قابل مدیریت، توانسته است نقش موثری در بهبود فرآیند یادگیری در دروس نظری ایفا کند. این روش، برخلاف تدریس سنتی که دانش آموز عمدتا دریافت کننده محتواست، یادگیری فعال، مشارکتی و خودتنظیم شده را تقویت می کند. ارائه واحدهای آموزشی کوتاه و تکرارپذیر، امکان پردازش موثر اطلاعات، کاهش بار شناختی و تثبیت بلندمدت مفاهیم را فراهم می آورد. علاوه بر این، میکرویادگیری با ارائه بازخورد فوری، انگیزه و مشارکت دانش آموزان را افزایش می دهد و مهارت های تحلیلی و تفکر انتقادی را تقویت می کند. در مقابل، تدریس سنتی با ساختار منسجم، پوشش کامل سرفصل ها و کنترل مستقیم معلم، یک چارچوب پایدار برای یادگیری فراهم می کند، اما محدودیت هایی در زمینه یادگیری فعال، انگیزه و شخصی سازی یادگیری دارد. مقایسه این دو روش نشان می دهد که هر یک نقاط قوت و محدودیت خاص خود را دارند و تلفیق آن ها می تواند اثربخشی یادگیری در دروس نظری را افزایش دهد. کاربردهای عملی میکرویادگیری، شامل مکمل کلاس های حضوری، آموزش آنلاین، فعالیت های تعاملی کوتاه و ارزیابی مستمر است که به تثبیت یادگیری و افزایش کیفیت آموزشی کمک می کند. با توجه به فناوری های نوین و پژوهش های آموزشی، میکرویادگیری دارای چشم اندازی روشن برای توسعه مدل های ترکیبی و شخصی سازی یادگیری در آینده است.

کلیدواژه ها:

میکرویادگیری ، یادگیری فعال ، تدریس سنتی ، دروس نظری ، تثبیت یادگیری