نقش بازی در آموزش ابتدایی تحلیلی بر تاثیر یادگیری از طریق سرگرمی

نقش بازی در آموزش ابتدایی به عنوان یکی از موثرترین روشهای یادگیری از طریق سرگرمی در سالهای اخیر توجه ویژه ای از سوی پژوهشگران و معلمان به خود جلب کرده است. این مقاله به بررسی جامع و تحلیلی تاثیر بازی به عنوان یک ابزار آموزشی در دوره ابتدایی می پردازد و چگونگی ارتقای فرآیند یادگیری دانش آموزان از طریق روشهای مبتنی بر سرگرمی را مورد ارزیابی قرار می دهد. بازیهای آموزشی نه تنها زمینه ای برای تقویت مهارتهای شناختی مانند تفکر انتقادی، حل مسئله و خلاقیت فراهم می آورند بلکه با ایجاد محیطی شاد و تعاملی، انگیزه و مشارکت فعال دانش آموزان را در فرایند یادگیری افزایش می دهند. این پژوهش با بررسی منابع، نظری مطالعات تجربی و مدل های مختلف آموزشی تاثیر بازی را بر توسعه مهارتهای اجتماعی، افزایش تمرکز و بهبود حافظه دانش آموزان تحلیل می کند. همچنین نقش بازی در ارتقای یادگیری عمیق و درک مفاهیم پیچیده علمی و ریاضی از طریق تعامل فعال و کشف آزادانه دانش آموزان مورد توجه قرار گرفته است. نتایج این مطالعه نشان می دهد که ترکیب بازی با روشهای سنتی، آموزش باعث افزایش اثربخشی یادگیری و تقویت مهارتهای نرم مانند همکاری، مدیریت زمان و خودتنظیمی می شود. در نهایت، مقاله به بررسی چالش ها و محدودیت های به کارگیری بازی در کلاس های ابتدایی و راهکارهای بهینه سازی این روش ها جهت همسویی با اهداف آموزشی و نیازهای متنوع دانش آموزان می پردازد. یافته های این تحقیق برای معلمان، طراحان برنامه های درسی و سیاست گذاران آموزش و پرورش اهمیت فراوانی دارد و می تواند راهنمایی کارآمد برای توسعه روش های آموزشی جذاب و موثر در دوره ابتدایی باشد.

کلیدواژه ها:

بازی ، آموزشی یادگیری از طریق سرگرمی آموزش ، ابتدایی مهارتهای ، شناختی انگیزه یادگیری تعامل دانش آموزی ، توسعه مهارتهای اجتماعی یادگیری ، فعال یادگیری عمیق طراحی آموزشی