مطالعه اثربخشی مداخلات روانشناسی مثبت در راستای کاهش احساس تنهایی و انزوای اجتماعی مادران دارای فرزند اوتیسم

پژوهش با هدف مطالعه اثربخشی مداخلات روانشناسی مثبت در راستای کاهش احساس تنهایی و انزوای اجتماعی مادران دارای فرزند اوتیسم انجام گرفت. پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش اجرا از روش شبه آزمایشی با دو گروه آزمایش و کنترل است. جامعه آماری شامل کلیه مادران دارای فرزندان اوتیسم در شهر کرمانشاه می باشد. حجم نمونه از بین مراجعه کنندگان به مراکز کار درمانی انتخاب شد. حجم نمونه ۱۵ نفر به عنوان گروه آزمایشی و ۱۵ نفر به عنوان گروه کنترل بود. پژوهشگر با مراجعه به مراکز درمانی و نمونه گیری افراد واجد شرایط را انتخاب کرده و در دو گروه ۱۵ نفری به شیوه تصادفی گمارش کرد. ۱۵ تن برای آموزش مثبت و ۱۵ تن به عنوان گروه کنترل در لیست انتظار قرار می گیرند. قبل از آموزش ها و رویکردهای درمانی در پیش آزمون ابزارهای احساس تنهایی و انزوای اجتماعی در اختیار اعضا گرفته شد و بعد از آن رویکرد درمانی آموزش داده شد و گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکردند. بعد از آموزش ها دوباره پرسشنامه های مذکور در اختیار اعضای نمونه قرار گرفت. جلسات درمانی مثبت نگر بر اساس برنامه درمانی رشید و سلیگمن (۲۰۱۳) تنظیم و در ۸ جلسه ۹۰ الی ۱۲۰ دقیقه ای به صورت هفتگی برگزار شد. ابزارها شامل پرسشنامه های انزوای اجتماعی چلبپی و کافی (۱۳۸۳) و احساس تنهایی راسل و پیلوا و کورتونا (۱۹۸۰) است. روایی محتوایی پرسشنامه ها مورد تایید صاحب نظران قرار گرفت و پایایی پرسشنامه ها به ترتیب برای انزوای اجتماعی ۰.۸۱ و برای احساس تنهایی ۰.۹۰ از طریق آلفای کرونباخ به دست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از دو سطح آمار توصیفی (درصد، میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (کواریانس) استفاده شد. نتایج نشان داد مداخلات روانشناسی مثبت در راستای کاهش احساس تنهایی و انزوای اجتماعی مادران دارای فرزند اوتیسم موثر بوده است.

کلیدواژه ها:

مداخلات روانشناسی مثبت ، احساس تنهایی ، انزوای اجتماعی ، مادران دارای فرزند اوتیسم