اثربخشی آموزش شفقت به خود بر رضایت از زندگی نوجوانان با آسیب بینایی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش شفقت به خود بر رضایت از زندگی نوجوانان با آسیب بینایی انجام شده است. روش پژوهش شبه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان با آسیب بینایی شهر رشت در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ بود. بر اساس ملاکهای ورود به پژوهش و شیوه نمونه گیری در دسترس، تعداد ۲۰ نفر از نوجوانان با آسیب بینایی به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۰ نفر) و کنترل (۱۰ نفر) جای داده شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل مقیاس رضایت از زندگی داینر (۱۹۸۵) بود. اعضاء گروه آزمایش طی هشت جلسه ۶۰ دقیقه ای آموزش شفقت به خود را به صورت آنلاین دریافت کردند؛ در حالی که گروه کنترل هیچگونه آموزشی دریافت نکرد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و روش تحلیل کوواریانس تک متغیره تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان داد که آموزش شفقت به خود اثربخشی معناداری بر رضایت از زندگی نوجوانان با آسیب بینایی دارد (P < ۰.۰۵). در نتیجه، آموزش شفقت به خود به طور معناداری موجب افزایش رضایت از زندگی در نوجوانان با آسیب بینایی شد. بنابراین می توان از این آموزش به عنوان روشی موثر برای بهبود رضایت از زندگی این گروه از نوجوانان بهره برد.

کلیدواژه ها:

شفقت به خود ، رضایت از زندگی ، آسیب بینایی