بررسی اثر بخشی آموزش تاب آوری بر خودکنترلی و تحمل پریشانی دانش آموزان دختر پایه ششم ابتدایی شهرستان کرمان

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی آموزش تاب آوری بر افزایش خودکنترلی و تحمل پریشانی دانش آموزان دختر پایه ششم ابتدایی شهرستان کرمان انجام گرفت. پژوهش از نظر ماهیت داده های جمع آوری شده جزو مطالعات کمی، از حیث هدف، جزو مطالعات کاربردی و از نظر شیوه یک مطالعه ی نیمه تجربی طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطعه متوسطه دوم شهر شوش در سال ۱۴۰۴-۱۴۰۳ بود جهت انتخاب نمونه با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای در بین ۴۰ نفر از دانش آموزان دختر پایه ششم ابتدایی اجرا شد که ۲۰ نفر از آنان به عنوان گروه کنترل و ۲۰ نفر دیگر گروه آزمایشی را تشکیل می دادند و از آنها آزمون خودکنترلی و تحمل پریشانی گرفته شد. ابزار اندازه گیری در این پژوهش پرسشنامه تحمل پریشانی هیجانی (DTS) سیمونز و گاهر (۲۰۰۵)، پرسشنامه خودکنترلی آیزنگ و گلین ویلسون (۲۰۱۵) و برنامه مداخله تاب آوری هندرسون و میلستین (۲۰۱۲) بود. در نهایت نمرات استخراج شده از پرسشنامه ها در نرم افزار ۲۳ SPSS وارد شده و مورد تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج تحلیل نشان داد که اجرای این برنامه آموزشی به طور معناداری باعث افزایش خودکنترلی و تحمل پریشانی دانش آموزان شد. لذا پیشنهاد می شود با استفاده از این شیوه در مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی با کودکان در قالب افزایش تاب آوری که در جهت دست یافتن به نتایج بهتر همکاری متقابلی را با هم داشته باشند.

کلیدواژه ها:

آموزش تاب آوری ، خودکنترلی ، تحمل پریشانی