بررسی تاثیر آموزش خودمراقبتی روانی بر خودپنداره ، سازش یافتگی اجتماعی و نشاط تحصیلی دانش آموزان دختر مقطع اول متوسطه شهر بم

تحقیق حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش خودمراقبتی روانی بر خودپنداره ، سازش یافتگی اجتماعی و نشاط تحصیلی دانش آموزان دختر مقطع اول متوسطه شهر بم انجام شد. تحقیقاز نظر ماهیت دادههای جمع آوری شده جزو مطالعات کمی، از حیث هدف، جزو مطالعات کاربردی و از نظر شیوه یک مطالعه ی نیمه تجربی طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش دختر متوسطه اول شهر بم در سال ۱۴۰۳-۱۴۰۴ است. برای انتخاب نمونه ابتدا از بین ۳ مدرسه متوسطه اول دخترانه شهر بم ، به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای دو مرحلهای ابتدا یک مدرسه و سپس ۲ کلاس به صورت تصادفی انتخاب شد. از بین افراد به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ۲۰ نفر و در گروه ۲۰ نفر قرار داده شدند. در این پژوهش دادهها از طریق ابزار زیر جمع آوری گردید ابزار اندازه گیری سه پرسشنامه نشاط تحصیلی حسین چاری و دهقانی زاده (۱۳۹۸)، پرسشنامه استاندارد سنجش سازش اجتماعی کالیفرنیا (۲۰۱۴) ، پرسشنامه خودپنداره یس یسن چین (۲۰۰۴) و برنامه مداخله راهبردهای خود مراقبتی بر اساس مدل آموزشی زیمرمن (۲۰۱۷) به گروه آزمودنی آزمایش داده شد. پس از تدوین فرضیات تحقیق جهت تحلیل دادههای تحقیق که توسط نرم افزار SPSS انجام پذیرفت، ابتدا به بررسی توصیفی دادههای تحقیق پرداخته شد و ضمن بررسی فرض نرمالیتی توزیع متغیرها از طریق آزمون کلموگروف-اسمیرنوف، با استفاده از ازمونهای تحلیل کواریانس یک و چندمتغیره به آزمون فرضیات تحقیق پرداخته شد. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که استفاده از آموزش خودمراقبتی روانی برای دانش آموزان به طور معناداری میزان خود پنداره ، سازش یافتگی اجتماعی و نشاط تحصیلی را بهبود می بخشد و این تاثیرگذاری هم به صورت کلی و هم به صورت جزئی مورد تایید بوده است. باتوجه به یافتههای تحقیق پیشنهاد میشود استفاده از آموزش خودمراقبتی روانی در کارگاههای آموزشی و تربیتی بیش از پیش مورد توجه معلمان مربیان پرورشی و والدین قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

آموزش خود مراقبتی روانی ، خودپنداره ، سازش یافتگی اجتماعی ، نشاط تحصیلی