نقش هنرهای تجسمی در ارتقای مهارتهای ارتباطی دانش آموزان

در این پژوهش به بررسی تاثیر هنرهای تجسمی بر ارتقای مهارتهای ارتباطی دانش آموزان پرداخته شده است؛ مهارتهایی که امروزه یکی از اساسی ترین نیازهای فردی و اجتماعی در محیط مدرسه و فراتر از آن محسوب می شوند. هنرهای تجسمی شامل مجموعه ای از فعالیتهای خلاقانه مانند نقاشی، طراحی، حجم سازی، چاپ، کلاژ و سایر شیوه های بصری اند که امکان ابراز و انتقال احساسات، افکار و دیدگاه ها را از طریق زبان تصویر فراهم می سازند. در این مقاله با رویکرد کیفی و تحلیل مستندات و شواهد میدانی، سعی شده است تا تاثیر آموزش و مشارکت فعال دانش آموزان در فعالیتهای هنری بر توسعه توانایی هایی چون همدلی، ارتباط غیرکلامی، گوش دادن فعال، توانایی حل مسئله در روابط اجتماعی، خودابرازی و تعامل موثر در محیط مدرسه مورد ارزیابی قرار گیرد. نتایج به دست آمده از مطالعات و بررسی ها حاکی از آن است که هنرهای تجسمی محیطی امن و خلاقانه برای کودکان فراهم می کنند تا بدون هراس از قضاوت یا خطا، احساسات خود را بیان کنند و از طریق فرآیندهای هنری به درک عمیقتری از خود و دیگران برسند. این فرآیند موجب بهبود روابط بین فردی، افزایش توان گفت وگو، کاهش رفتارهای پرخاشگرانه و تقویت حس تعلق گروهی در کلاس درس می گردد. همچنین هنر به عنوان ابزاری برای آموزش غیرمستقیم مفاهیم اجتماعی و عاطفی عمل می کند و موجب می شود دانش آموزان بهتر بتوانند با تنوع فرهنگی و فکری در محیط پیرامون خود تعامل کنند. بنابراین گنجاندن آموزش هدفمند هنرهای تجسمی در نظام آموزشی نه تنها از بعد زیبایی شناختی اهمیت دارد بلکه می تواند در بهبود سلامت روانی و رشد اجتماعی دانش آموزان نیز نقشی کلیدی ایفا کند.

کلیدواژه ها:

هنرهای تجسمی ، مهارتهای ارتباطی ، آموزش ، هنر ، تعامل ، اجتماعی ، بیان غیرکلامی ، خودابرازی ، همدلی ، رشد اجتماعی