بررسی رابطه درک محیط و شناخت خود با تحصیل گریزی دانشجویان مشهد

تحصیل گریزی به عنوان یکی از چالشهای مهم نظام آموزش عالی طی سالهای اخیر مورد توجه گسترده روانشناسان تربیتی قرار گرفته است. این پدیده که می تواند پیامدهایی چون افت تحصیلی، کاهش انگیزش و ترک تحصیل را به همراه داشته باشد، عمدتا تحت تاثیر عوامل روانشناختی و محیطی شکل می گیرد. در همین راستا پژوهش حاضر به بررسی نقش دو متغیر روانشناختی مهم یعنی «شناخت خود» و «درک محیط آموزشی» در پیش بینی تحصیل گریزی دانشجویان پرداخته است. مسئله اصلی این پژوهش آن است که آیا شناخت فرد از خود و ادراک مثبت یا منفی از محیط یادگیری می تواند به صورت معناداری میزان تمایل به تحصیل گریزی را کاهش یا افزایش دهد؟ هدف اصلی این مطالعه تحلیل رابطه میان این دو مولفه با گرایش به تحصیل گریزی در بین دانشجویان مشهد می باشد. با توجه به پیامدهای فردی و اجتماعی تحصیل گریزی، شناخت عوامل زمینه ساز آن برای تدوین برنامه های پیشگیرانه و ارتقاء سلامت روانی دانشجویان ضرورت دارد از این رو پژوهش حاضر می تواند راهگشای سیاست گذاران و متخصصان حوزه آموزش و روان شناسی باشد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این تحقیق را دانشجویان شهر مشهد تشکیل می دادند که از میان آنان، ۱۰۰ نفر (۲۵) مرد و زن به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه شناخت اجتماعی و مقیاس تحصیل گریزی بود. پرسشنامه ها به صورت الکترونیکی در اختیار شرکت کنندگان قرار گرفت و داده ها پس از جمع آوری، با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شدند یافته ها نشان داد بین شناخت خود و تحصیل گریزی (۰.۳۵۰- ۰.۰۰۵درک محیط و تحصیل گریزی (۰.۲۴۰- ۰.۰۰۵درک محیطی و خودشناسی، دانشجویان با کاهش گرایش به تحصیل گریزی همراه است.

کلیدواژه ها:

درک ، محیط ، شناخت ، خود ، تحصیل ، گریزی ، دانشجویان ، مشهد