بررسی نقش طرحواره های هیجانی در پیش بینی افسردگی افراد مبتلا به بیماری مالتیپل اسکلروزیس

انسان همواره در معرض بیماریهایی قرار دارد که می توانند کیفیت زندگی او را به شدت تحت تاثیر قرار دهند. یکی از این بیماریها، مالتیپل اسکلروزیس است؛ بیماری ای پیش رونده که موجب تحلیل غلاف میلین سلولهای عصبی در سیستم عصبی مرکزی می شود. اگرچه علت دقیق آن هنوز به طور کامل مشخص نشده است اما به نظر می رسد پاسخهای ایمنی ناهنجار علیه آنتیژن میلین در ایجاد آن نقش داشته باشد (شیلیچ موتل و دافیسی، ۲۰۲۳). این بیماری معمولا در سنین ۲۰ تا ۴۰ سالگی بروز می کند و شیوع بیشتری در میان زنان دارد. فقدان درمان قطعی برای ام اس باعث شده است تا تمرکز درمانها بر کنترل علائم و کاهش پیشرفت بیماری از طریق داروهایی مانند اینترفرون و همچنین مداخلات غیردارویی باشد (سعیدی و حاتمی، ۱۳۹۵). بروز این بیماری در دوران شکل گیری نقشه های مهم اجتماعی و خانوادگی همچون تشکیل خانواده یا ورود به بازار کار می تواند استقلال فرد و توانایی او برای مشارکت موثر در جامعه را با تهدید مواجه سازد (آقایوسفی، شقاقی دهستانی و برقی ایرانی، ۱۳۹۱). افسردگی یکی از شایع ترین پیامدهای روانشناختی در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس است و در بسیاری موارد تا یک سوم بیماران حتی پس از درمان نیز بهبود معناداری در این زمینه تجربه نمی کنند (سولارو، گامبرینی و ماسوچیو، ۲۰۱۸). از آنجا که افسردگی نه تنها تجربه هیجانی فرد را مختل می سازد بلکه روند درمان تطابق با بیماری، پیروی از درمان و روابط بین فردی را نیز تضعیف می کند، شناسایی عوامل روانشناختی موثر در شکل گیری یا تداوم آن اهمیت فراوانی دارد (پرز و همکاران، ۲۰۲۲). همانطور که در پژوهش سعیدی و حاتمی (۱۳۹۵) نشان داد که افراد افسرده و دارای اضطراب فراگیر از طرحواره های هیجانی ناکارآمد و راهبردهای منفی تنظیم هیجان بیشتر استفاده می کنند. با وجود پیشرفتهای درمانی در حوزه بیماری مالتیپل اسکلروزیس همچنان

کلیدواژه ها:

افسردگی ، بیماری مالتیپل اسکلروزیس ، طرحواره های هیجانی