از نظریه تا کلاس درس: نقش روانشناسی تربیتی در ایجاد و تقویت انگیزه تحصیلی دانش آموزان ابتدایی

روانشناسی تربیتی به عنوان شاخه ای از روان شناسی کاربردی نقش کلیدی در فرآیند یاددهی-یادگیری و به ویژه ایجاد و تقویت انگیزه تحصیلی دانش آموزان ابتدایی دارد. این رشته با بررسی عوامل روان شناختی، عاطفی و محیطی موثر بر رفتار یادگیری، به معلمان کمک می کند تا روش های تدریس خود را به گونه ای تنظیم کنند که انگیزه و علاقه دانش آموزان افزایش یابد. انگیزه تحصیلی در دوره ابتدایی اهمیت ویژه ای دارد زیرا زیربنای موفقیت های تحصیلی آینده را شکل می دهد. استفاده از نظریه های روانشناسی تربیتی و فناوری های آموزشی می تواند به بهبود کیفیت یادگیری و ارتقای انگیزه دانش آموزان کمک کند. انگیزه تحصیلی یکی از عوامل بنیادین در موفقیت تحصیلی دانش آموزان، به ویژه در دوره ابتدایی، است. در سال های آغازین آموزش رسمی، شکل گیری انگیزه های پایدار می تواند نقش تعیین کننده ای در نگرش دانش آموز نسبت به یادگیری ایفا کند. روان شناسی تربیتی، با تمرکز بر تعامل میان فرآیندهای روان شناختی و محیط، یادگیری چارچوبی علمی برای درک، تبیین و تقویت انگیزه تحصیلی فراهم می آورد. این مقاله مروری با هدف بررسی پیوند میان نظریه های روانشناسی تربیتی و کاربرد آنها در کلاس درس تلاش می کند تا از دیدگاه نظریه پردازانی چون ویگوتسکی، بندورا دسی و رایان و آدلر بهره گیرد. همچنین به نقش، معلمان، کلاس و تعامل اجتماعی در ایجاد انگیزش پرداخته شده و راهکارهایی عملی برای افزایش انگیزه تحصیلی دانش آموزان ابتدایی ارائه می شود. این مقاله ضمن تحلیل چالش های موجود در به کارگیری نظریه ها در فضای واقعی آموزش، بر اهمیت تطبیق رویکردهای نظری با واقعیت های فرهنگی و آموزشی ایران نیز تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

روانشناسی ، تربیتی ، انگیزه تحصیلی ، آموزش ابتدایی ، نظریه های یادگیری ، انگیزش در کلاس درس ، نقش معلم ، عوامل فردی و محیطی