اثرات فیزیولوژیکی تنش خشکی ناشی از پلی اتیلن گلایکول و جوانه زنی که ژنوتیپ های کنجد

کنجد یکی از قدیمی‌ترین دانه‌های روغنی مهم کشت شده در مناطق حاشیه‌ای و مناطق خشک و نیمه خشک به شمار می‌رود. جوانه زنی و استقرار گیاه چه کنجد به عنوان یکی از محصولات زراعی مناطق خشک و نیمه خشک برای تعیین تراکت نهایی بود در واحد سطح دارای اهمیت ویژه‌ای است. هدف از این پژوهش بررسی اثر چهار سطح تنش خشکی و یک تیمار شاهد بدون تنش (شامل: صفر، 4- ، 8- ، 12-، 16-بار ) بر جوانه زنی 3 زنوتیپ کنجد با استفاده از پلی اتیلن گلایکول بود. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار در شرایط کنترل شده، درون انکوباتور بورنیت آزمایشگاه فیزیولوژی دانشگاه آزاد در سال 1٬391 انجام شد. در تمام سطوح خشکی صفات رشدی شامل در صد جوانه زنی، سرعت جوانه زنی، پول و وزن خشک ریشه چه بسا به چه کاهش یافت. با توجه به تنوع صفات در پتانسیل‌های 4- و 8- بار می‌توان گفت که این باز بهترین محدود برای تعیین میزان تحمل زنوتیپ های کنجد به تنش خشکی بود. به طور کلی پود بومی جرگلان به شرایط خشک پاسخ مطلوب‌تری دارد. با تکرار این آزمایش در مراحل دیگر رشد در شرایط مزرعه با اطمینان بیشتری می‌توان کشت این ارقام را در مناطق تحت تنش توصیه کرد.

کلیدواژه ها:

کنجد sesamum indicum ، جوانه زنی ، پلی اتیلن گلایکول ، تنش ، خشکی