مدل تلفیقی تاب آوری آموزشی و نوآوری های یادگیری به مثابه راهبردی برای ارتقای امید به زندگی و بهبود روابط خانواده مدرسه

هدف این پژوهش بررسی و تبیین نقش مدل تلفیقی تاب آوری آموزشی و نوآوری های یادگیری در ارتقای امید به زندگی و بهبود روابط خانواده و مدرسه بود. این مطالعه در پاسخ به نیازهای روز نظام های آموزشی و اجتماعی که با بحران های متنوعی همچون کاهش انگیزش تحصیلی، گسست ارتباط خانواده و مدرسه و چالش های ناشی از تحولات جهانی مواجه اند، طراحی شد تا امکان ارائه الگویی جامع و میان رشته ای برای ارتقای کیفیت آموزش و پرورش فراهم آید.روش پژوهش از نوع ترکیبی اکتشافی-تبیینی بود. جامعه آماری شامل کلیه معلمان، دانش آموزان و والدین مدارس دولتی متوسطه اول یک کلان شهر در سال تحصیلی جاری بود. نمونه ای متشکل از ۴۲۰ نفر با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب گردید. مداخله پژوهش شامل طراحی و به کارگیری بسته ای آموزشی بر پایه تقویت تاب آوری و به کارگیری نوآوری های یادگیری بود. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه تاب آوری آموزشی کانر و دیویدسون (۲۰۰۳)، پرسشنامه نوآوری های یادگیری محقق ساخته با بررسی روایی و پایایی، پرسشنامه امید اسنایدر (۱۹۹۱) و مقیاس روابط خانواده و مدرسه ایپستین (۲۰۱۸) بودند. داده ها با رویکرد آمیخته، شامل تحلیل های آماری استنباطی و تحلیل مضمون کیفی، مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها نشان دادند که مدل تلفیقی تاب آوری آموزشی و نوآوری های یادگیری به طور معناداری موجب افزایش امید به زندگی دانش آموزان و تقویت روابط خانواده و مدرسه گردید. همچنین نتایج بیانگر آن بود که ترکیب این دو مولفه نسبت به مداخلات تک بعدی اثربخشی بیشتری دارد و می تواند به عنوان الگویی پایدار برای بهبود کیفیت زندگی آموزشی و خانوادگی مورد توجه قرار گیرد.نوآوری اصلی این پژوهش در ارائه الگویی تلفیقی است که با رویکردی میان رشته ای، پیوندی عملی میان تاب آوری آموزشی و نوآوری های یادگیری برقرار ساخت و از طریق این پیوند، به ارتقای امید و انسجام روابط خانواده و مدرسه کمک نمود. این امر پژوهش را از سایر مطالعات مشابه متمایز ساخته و ارزش علمی و کاربردی آن را تقویت کرده است.نتیجه گیری کلی آن است که بهره گیری از مدل تلفیقی می تواند به عنوان یک رویکرد نوین برای مواجهه با چالش های آموزشی و اجتماعی به کار گرفته شود. سیاست گذاران و مدیران آموزشی با تکیه بر نتایج این پژوهش قادر خواهند بود برنامه هایی طراحی کنند که نه تنها به ارتقای کیفیت یادگیری کمک کنند بلکه سرمایه روانی و اجتماعی جامعه را نیز ارتقا بخشند.

کلیدواژه ها:

تاب آوری آموزشی ، نوآوری های یادگیری ، امید به زندگی ، روابط خانواده و مدرسه ، آموزش و پرورش ، روان شناسی مثبت گرا