اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت به خود بر افسردگی و اضطراب در افراد مبتلا به جذام

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت به خود بر افسردگی و اضطراب در افراد مبتلا به جذام انجام گرفت. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه زنان متاهل مراجعه کننده به مراکز روانشناسی شهر تهران در سال ۱۴۰۲ بود. با در نظر گرفتن ملاک های ورود و خروج، ۳۲ نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۶ نفر) و کنترل (۱۶ نفر) قرار گرفتند. سپس هر دو گروه به وسیله پرسشنامه پریشانی روانشناختی لاویباند و لاویباند (۱۹۹۵) مورد ارزیابی قرار گرفتند. افراد گروه آزمایش ۸ جلسه درمان متمرکز بر شفقت به خود را در طول دو ماه و به صورت یک جلسه ۹۰ دقیقه ای در هر هفته دریافت کردند. در پایان دوره درمان مجددا هر دو گروه پرسشنامه پریشانی روانشناختی را تکمیل کردند. داده ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند. نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد تفاوت معنی داری میان گروه آزمایش و گواه از لحاظ افسردگی و اضطراب وجود دارد (۰۱/۰ P<) و پس از ارائه درمان میزان افسردگی و اضطراب در افراد مبتلا به جذام در گروه آزمایش نسبت به پیش آزمون و گروه گواه به طور معنی داری کاهش یافت. نتایج این بررسی نیز بخشی از توانمندی های این روش در زمینه درمان افسردگی و اضطراب را نشان داده و می تواند کاربرد آن را به عنوان درمان موثر در مبتلایان به جذام نشان دهد.

کلیدواژه ها:

درمان متمرکز بر شفقت به خود ، افسردگی ، اضطراب ، جذام