هوش مصنوعی در روانشناسی تربیتی

هوش مصنوعی به عنوان یکی از فناوری های نوظهور، ظرفیت بالایی برای تحول در آموزش و روان شناسی تربیتی دارد. این پژوهش با هدف بررسی نگرش دانشجویان روان شناسی نسبت به هوش مصنوعی و عوامل موثر بر نیت استفاده از آن انجام شده است. چارچوب نظری پژوهش از نظریه عمل منطقی، مدل پذیرش فناوری و متغیرهایی همچون سودمندی ادراک شده، سهولت استفاده، هنجار اجتماعی و دانش ادراک شده بهره گرفته است. پیشینه پژوهش نشان می دهد که با وجود مزایای گسترده هوش مصنوعی، شکاف دانشی و نگرش های منفی در میان دانشجویان روان شناسی مانعی برای پذیرش آن به شمار می رود. این مقاله با هدف ارائه پیشنهادهایی برای طراحی مداخلات آموزشی و افزایش آمادگی روانشناسان آینده نسبت به کاربردهای هوش مصنوعی در آموزش و درمان ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، روانشناسی تربیتی ، سودمندی ادراک شده ، سهولت استفاده ، هنجار اجتماعی ، دانش ادراک شده