تاثیر تدریس تعاملی و مشارکتی درس دینی بر ایجاد حس همدلی و روحیه همکاری در دانش آموزان

هدف این مقاله مروری، بررسی تاثیر روش های تدریس تعاملی و مشارکتی در درس دینی بر ایجاد حس همدلی و تقویت روحیه همکاری در دانش آموزان است. آموزش دینی در مدارس، تنها محدود به انتقال مفاهیم و آموزه های مذهبی نیست، بلکه نقش مهمی در شکل دهی به مهارت های اجتماعی و اخلاقی دانش آموزان ایفا می کند. با توجه به تغییرات سریع اجتماعی و فرهنگی، تقویت مهارت های همدلی و همکاری به عنوان پیش نیازهای زندگی جمعی و موفقیت فردی، بیش از پیش اهمیت یافته است. در این مقاله، با مرور مطالعات موجود، به بررسی اثرات روش های تدریس فعال، گروهی و مشارکتی در ایجاد فضایی حمایتی و تعاملی در کلاس درس پرداخته شده است. یافته ها نشان می دهد که مشارکت فعال دانش آموزان در فعالیت های گروهی، تعامل مستقیم با همسالان و فرصت ابراز عقاید و احساسات در قالب بحث های دینی، باعث افزایش احساس همدلی، تقویت مهارت های اجتماعی و بهبود روحیه همکاری می شود. همچنین، این روش ها به دانش آموزان کمک می کند تا ارزش های اخلاقی و اجتماعی درس دینی را نه تنها به صورت شناختی، بلکه به صورت تجربی و عملی نیز درک کنند. نتایج این بررسی، اهمیت بازنگری در روش های سنتی آموزش دینی و حرکت به سمت یادگیری فعال و مشارکتی را تاکید می کند و راهنمایی برای معلمان، پژوهشگران و برنامه ریزان آموزشی جهت ارتقای کیفیت آموزش دینی و توسعه مهارت های اجتماعی دانش آموزان ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

تدریس تعاملی ، مشارکت گروه ، درس دینی ، همدلی ، روحیه همکاری.