نقش تعاملات گروهی در تقویت انگیزه و موفقیت در محیط های آموزشی مدارس

در پارادایم نوین آموزش و پرورش، تاکید بر گذار از مدل های یادگیری فردگرایانه و رقابتی به سمت رویکردهای مشارکتی و تعاملی، به یک ضرورت انکارناپذیر تبدیل شده است. این مقاله مروری به بررسی و تحلیل نقش بنیادین تعاملات گروهی، به ویژه در قالب راهبردهای یادگیری مشارکتی و همکارانه، در تقویت دو متغیر کلیدی روان شناختی و عملکردی، یعنی انگیزه تحصیلی و موفقیت همه جانبه دانش آموزان در محیط های آموزشی می پردازد. هدف این پژوهش، تبیین مکانیسم های روان شناختی و اجتماعی است که از طریق آن ها، کار گروهی می تواند به افزایش انگیزه درونی و بیرونی، بهبود نتایج تحصیلی، و توسعه مهارت های اجتماعی حیاتی منجر شود. یافته های حاصل از مرور جامع ادبیات نظری و پژوهشی نشان می دهد که یادگیری گروهی از طریق ایجاد وابستگی متقابل مثبت، مسئولیت پذیری فردی، و حمایت همسالان، محیطی امن و محرک برای یادگیری ایجاد می کند. این محیط، نیازهای اساسی روان شناختی دانش آموزان برای احساس شایستگی، خودمختاری و تعلق را برآورده ساخته و در نتیجه، انگیزه آن ها را برای مشارکت فعال در فرایند یادگیری افزایش می دهد. علاوه بر این، تعاملات گروهی با فراهم آوردن فرصت هایی برای گفتگو، استدلال، و حل مسئله مشترک، به یادگیری عمیق تر، توسعه مهارت های تفکر انتقادی و ارتقای پیشرفت تحصیلی منجر می شود. این مقاله نتیجه گیری می کند که تعاملات گروهی، نه به عنوان یک تکنیک آموزشی جانبی، بلکه به مثابه یک فلسفه پداگوژیکی قدرتمند، می تواند به طور همزمان به اهداف شناختی و عاطفی-اجتماعی آموزش و پرورش دست یابد و دانش آموزانی باانگیزه، موفق و از نظر اجتماعی توانمند تربیت کند.

کلیدواژه ها:

تعاملات گروهی ، یادگیری مشارکتی ، انگیزه تحصیلی ، موفقیت تحصیلی ، مهارت های اجتماعی