گونه شناسی رفتار دولت های دارنده سلاح هسته ای در ارتباط با بازدارندگی با تاکید بر استراتژی های بازدارندگی اسراییل در قبال ج. ا.ایران

هدف اصلی این پژوهش آن است که با توجه به نظریه «بازدارندگی هسته ای» و مفروضه های آن، به بررسی تاثیرات ثبات­ساز و یا غیر ثبات­ساز سلاح های هسته ای بر صلح و امنیت بین الملل از طریق گونه­شناسی رفتار دولت های دارنده سلاح هسته ای و تمایل آن ها به تهاجم و یا خویشتن داری بپردازد. با توجه به این هدف، سوال اصلی این پژوهش آن است که آیا سلاح های هسته ای منجر به افزایش قدرت بازدارندگی و بازداشتن دولت دارنده از تهاجم می شود و یا به واسطه تقویت دولت های دارنده و تبدیل کردن آن ها به پذیرندگان ریسک، منجر به ناامنی و به خطر افتادن صلح و امنیت بین المللی می شوند؟ به عبارت دیگر سلاح های هسته ای و توانمندی های مربوط به آنچه تاثیری بر میزان گرایش دولت های دارنده این سلاح ها به جنگ طلبی علیه رقبا دارد؟ در پاسخ به این سوال فرضیه این پژوهش آن است که سلاح های هسته ای ذاتا ابزار تجاوز و یا بازدارنده درگیری نیستند؛ بلکه معنایی که به این سلاح ها توسط رهبران داده می شود، مهم است. بنابراین در ارزیابی ماهیت آثار ثبات­ساز و یا غیرثبات­ساز این سلاح ها، بایستی به طور هم زمان به دو عامل معنایی «قدرت ریسک پذیری و یا ریسک­گریزی رهبران تصمیم­گیرنده» در مواجه با بحران و همچنین اهمیت «اعتبار، منزلت و شهرت دولت دارنده سلاح هسته ای» توجه کرد. به این ترتیب قدرت بازدارندگی سلاح های هسته ای چه از طریق توازن هسته ای و یا برتری هسته ای، تحت تاثیر این دو عامل معنایی است.

کلیدواژه ها:

ایران ، اسراییل ، بازدارندگی ، سلاح های هسته ای ، معمای امنیتی