مدیریت فناوری های نوین دیجیتالی در سازمان های ایرانی: تحلیل چالش ها و ارائه چارچوب راهبردی

این پژوهش ترکیبی (کمی-کیفی) با بررسی ۱۸۰ سازمان ایرانی فعال در حوزه فناوری های دیجیتال، به تحلیل نظام مند وضعیت مدیریت فناوری های نوین در ایران پرداخته است. یافته های کمی نشان می دهد سطح پیاده سازی فناوری های پیشرفته در ایران به طور میانگین ۳۵-۴۰% پایین تر از استانداردهای جهانی است، در حالی که سازمان های پیشرو بهبود ۲۸% در بهره وری و کاهش ۲۲% در هزینه های عملیاتی را تجربه کرده اند. تحلیل کیفی مصاحبه های عمیق محققان اولیه با ۳۵ مدیر ارشد فناوری، سه عامل کلیدی موفقیت را آشکار ساخت: حمایت مدیریت ارشد (با ضریب تاثیر ۰.۷۲) وجود راهبرد یکپارچه (۰.۶۸) فرهنگ سازمانی یادگیرنده (۰.۵۹) همچنین، موانع اصلی شامل شکاف مهارتی نیروی انسانی (۶۸%)، محدودیت های مالی (۵۵%) و مقاومت در برابر تغییر (۴۲%) شناسایی شدند. پژوهش حاضر با ارائه مدل "چهار بعدی مدیریت فناوری های نوین" (راهبردی، سازمانی، فنی، محیطی)، چارچوبی بومی برای بهبود مدیریت این فناوری ها در شرایط خاص ایران پیشنهاد می دهد. مقایسه تطبیقی با مطالعات بین المللی نشان داد اگرچه اصول کلی مدیریت فناوری جهان شمول است، اما وزن نسبی عوامل محیطی در نمونه ایرانی به طور معناداری بیشتر است. این مقاله با ترکیب یافته های کمی و کیفی، راهکارهای عملیاتی در سه سطح کلان، سازمانی و فردی ارائه می دهد که می تواند مبنای تصمیم گیری سیاست گذاران و مدیران قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

مدیریت فناوری های نوین ، تحول دیجیتال ، راهبرد یکپارچه ، چارچوب بومی ، شکاف مهارتی ، سرمایه انسانی ، مدل چهاربعدی ، سازمان های ایرانی