وا کاوی و نقد فرمالیستی اشعار حافظ (با مطالعه موردی غزلیات ۲۴۱ الی ۲۶۰)

این پژوهش با رویکردی فرمالیستی به تحلیل و بررسی اشعار حافظ، به ویژه غزلیات شماره ۱۴۱ تا ۱۶۰ می پردازد. هدف اصلی تحقیق، شناسایی و تبیین ساختارهای زبانی و بلاغی اشعار حافظ با استفاده از اصول نقد فرمالیستی، به ویژه مولفه هایی چون آشنایی زدایی، موسیقی کلام، هنجارگریزی، حذف به قرینه، رقص ضمیر، تسجیع، جناس، ایهام، تکرار، و دیگر آرایه های بدیعی است. پژوهش حاضر نشان می دهد که حافظ در غزلیات مورد بررسی، با بهره گیری خلاقانه از شگردهای زبانی و نحوی، توانسته است ساختاری هنری و متمایز خلق کند که زیبایی کلام را حفظ کرده و به انتقال موثر مفاهیم نیز یاری رسانده است. روش تحقیق، توصیفی–تحلیلی است و تمرکز آن بر ساختار متن، مستقل از زمینه های تاریخی یا اجتماعی است. نتایج نشان می دهد که بهره گیری حافظ از ابزارهای زبانی، به برجستگی شعر و تقویت ادبیت آن انجامیده، و هم ارتباطی تنگاتنگ میان فرم و معنا برقرار کرده است. این مطالعه همچنین نمونه ای موفق از کاربرد نقد فرمالیستی در تحلیل متون کلاسیک فارسی ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

آشنایی زدایی ، فرمالیسم ، حافظ