جلوه های هنری در شعر «همه روز روزه بودن» اثر شیخ بهایی

شعر «همه روز روزه بودن» اثر شیخ بهایی، یکی از نمونه های برجسته ادبیات عرفانی فارسی است که با استفاده از زبان استعاری و نمادین، به بررسی مفاهیم عمیق انسانی و روحانی می پردازد. این مقاله به تحلیل جلوه های هنری، آرایه های ادبی و مفاهیم موجود در این شعر می پردازد و نشان می دهد که چگونه شیخ بهایی با بهره گیری از تکنیک های ادبی، احساسات و تفکرات عمیق خود را به مخاطب منتقل کرده است. با بررسی عناصر مختلف این شعر، از جمله تقوا، فداکاری، امید و تلاش برای نزدیکی به خداوند، این مقاله به درک بهتری از تاثیرات ادبی و معنوی شعر عرفانی در فرهنگ ایرانی می انجامد. نتایج این پژوهش می تواند به عنوان منبعی برای مطالعات آینده در زمینه شعر عرفانی و ادبیات فارسی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

شیخ بهایی ، شعر عرفانی ، ادبیات فارسی ، تقوا ، فداکاری ، امید ، آرایه های ادبی ، معنویت