سنجش عملکرد در تندیس گری معاصر: تحلیل شاخص های کلیدی و تدوین چارچوب ارزیابی چندبعدی

این پژوهش با هدف تدوین چارچوبی نظام مند برای سنجش عملکرد در تندیس گری معاصر، به تحلیل ۱۲۰ اثر حجمی (۴۰ اثر ایرانی، ۴۰ اثر اروپایی، ۴۰ اثر شرق آسیایی) با روش ترکیبی (کیفی-کمی) پرداخته است. داده ها از طریق تحلیل سه بعدی دیجیتال، پرسش نامه استانداردشده (پایایی ۰.۹۳) و مصاحبه با ۲۵ متخصص گردآوری شد. یافته ها نشان می دهد آثار آبستره در شاخص های ساختار حجمی (۹.۲±۰.۲) و تعامل فضایی (۹.۰±۰.۳) و آثار فیگوراتیو در تکنیک اجرا (۹.۳±۰.۲) برتری معناداری دارند (p<۰.۰۱). همچنین، شناسایی ۵ الگوی ساختاری متمایز در تندیس گری ایرانی و رابطه معکوس میان پیچیدگی سطح و خوانایی اثر (۷۱%- =r) از یافته های نوین این پژوهش است. نتایج منجر به طراحی چارچوبی چهاربعدی شامل: ۱) ساختار حجمی (تناسب، تعادل پویا) ۲) بیان هنری (اصالت، عمق مفهومی) ۳) تکنیک اجرا (دقت، پرداخت سطح) ۴) تعامل فضایی (دیالوگ با محیط) شد که می تواند مبنایی برای نقد عینی، آموزش هدفمند و سیاست گذاری فرهنگی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

تندیس گری معاصر ، شاخص های عملکرد ، ارزیابی چندبعدی ، ساختار حجمی ، تعامل فضایی ، فناوری های دیجیتال ، هنر ایرانی ، زیبایی شناسی